Wednesday, 26 April 2017

ఒక్క ప్రమాదం 20 మందిని కబళించింది

ఒక్క ప్రమాదం 20 మందిని కబళించింది
21-04-2017 17:26:01

చిత్తూరు జిల్లా: ఒక్క ప్రమాదం 20 మందిని కబళించింది... చిత్తూరుజిల్లా ఏర్పేడు వద్ద జరిగిన ఘోరమైన ఘటన తీవ్ర విషాదాన్ని నింపింది. ఇసుక మాఫియాకు వ్యతిరేకంగా ఆందోళన చేస్తున్న వారిపైకి లారీ దూసుకువచ్చి 20 మందిని బలితీసుకుంది. సాధారణ రోడ్డు ప్రమాదాలు జరిగితే ఇంతపెద్ద సంఖ్యలో ప్రాణ నష్టం జరగడం అరుదు. ఏర్పేడు పోలీస్ స్టేషన్ ఎదుట జరిగింది...ఓ బీభత్స కాండ.. ఆందోళన చేస్తున్నవారిపైకి అదుపు తప్పిన లారీ దూసుకువచ్చి పక్కనే ఉన్న కరెంట్ స్తంభాన్ని ఢీకొట్టి...ప్రమాదం, షార్ట్ సర్క్యూట్ కలగలిసి ఇంతమందిని బలితీసుకున్న విషాదమిది. ఇలాంటి ప్రమాదం జరిగిన తీరు ఇంతవరకు చూడలేదని అక్కడ చూసినవారు అన్నారు.

తాగుబోతు... చంపేశాడు!

తాగుబోతు... చంపేశాడు! 
22-04-2017 02:52:42

మందుకొట్టి.. స్టీరింగ్‌ పట్టిన డ్రైవర్‌.. 17 గంటలుగా డ్రైవింగ్‌
రాత్రి ఒకసారి, తెల్లారాక మరోసారి మద్యపానం..
కారు లైసెన్స్‌తో లారీ నడుపుతూ అరాచకం
(అమరావతి,తిరుపతి - ఆంధ్రజ్యోతి) పరిమితికి మించిన లోడు! డ్రైవర్‌ బాగా మందు తాగాడు! 17 గంటలుగా లారీ నడుపుతూనే ఉన్నాడు! తాగింది దిగకముందే మళ్లీ తాగాడు. స్టీరింగ్‌ మాత్రం వదల్లేదు! ఉన్నోడు ఉండకుండా... పక్కనున్న వ్యక్తితో వాదులాడుతున్నాడు!... చిత్తూరు జిల్లా ఏర్పేడులో ఘోర ప్రమాదానికి కారణమైన డ్రైవర్‌ గురువయ్య పరిస్థితి ఇది! అంతేకాదు... అతగాడికి లారీ నడిపే అర్హత కూడా లేదు. కారు డ్రైవింగ్‌ లైసెన్సుతో 14 చక్రాల లారీని నడిపేస్తున్నాడు. నెల్లూరు జిల్లా నాయుడుపేటకు చెందిన తాతమశెట్టి రమేశ్‌ రెండు నెలల కిత్రమే ఈ లారీ (ఏపీ 26 టీడీ 8679) కొన్నాడు. దొరవారిసత్రం మండలం పోలిరెడ్డి పాలెం గ్రామానికి చెందిన గురవయ్య(33)ని డ్రైవర్‌గా పెట్టుకొన్నాడు. అతను ఏడాదిన్నర క్రితం సుళ్లూరుపేట ఆర్టీఏ నుంచి కారు డ్రైవింగ్‌ లైసెన్సు తీసుకున్నాడు. అదే లైసెన్సుతో పొరుగు రాష్ట్రమైన తెలంగాణకు వెళ్లాడు. మహబూబ్‌నగర్‌లో 25 టన్నుల లోడు ఎత్తుకొని...గురువారం రాత్రి 8గంటలకు బయలు దేరాడు. ఫుల్లుగా మద్యం సేవించి రాత్రంతా లారీ నడుపుతూ వచ్చాడు. శుక్రవారం ఉదయం కడప సమీపంలో మళ్లీ మందుకొట్టాడు. స్టీరింగ్‌పై అదుపు కోల్పోయాడు.

జనాన్ని చూసి బ్రేక్‌ వేయాల్సినవాడు, యాక్సిలేటర్‌ నొక్కి విధ్వంసానికి కారణమయ్యాడు. సాధారణంగా రెండు పెగ్గుల మద్యం సేవిస్తే రక్తంలో 30 ఎంజీ లిక్కర్‌ శాతం చూపిస్తుంది. కానీ, గురువయ్య శరీరంలో ఏకంగా 287ఎంజీ శాతం కనిపించింది. రవాణా కమిషనర్‌ బాలసుబ్రమణ్యం చిత్తూరు డీటీసీ, తిరుపతి ఆర్టీవోలను ఘటనా స్థలికి పంపారు. లారీ యజమానిపైనా కేసు నమోదు చేయాలని ఆదేశించారు. ప్రమాదం జరిగిన తర్వాత తీసుకున్న చర్యలు సరే! కారు డ్రైవింగ్‌ లైసెన్సు ఉన్న గురువయ్య ఇన్నాళ్లుగా... లారీని రాష్ట్రాలు దాటిస్తుంటే అధికారులు, పోలీసులు ఏం చేస్తున్నట్లు? మద్యం మత్తులో వందల కిలోమీటర్లు నడుపుతుంటే... మన ‘తనిఖీ వ్యవస్థలు’ ఏం పని చేస్తున్నట్లు?


2 గంటల్లోనే పంచనామా..పోస్టుమార్టం
22-04-2017 02:48:30
15 మృతదేహాలకు పంచనామా నిర్వహించి రెండు గంటల వ్యవధిలోనే పోస్టుమార్టం పూర్తిచేసి స్వగ్రామాలకు తరలించేందుకు అధికారులు వేగంగా ఏర్పాట్లు చేశారు. జిల్లా కలెక్టర్‌ ప్రద్యుమ్న, జేసీ శ్రీగిరీషా, సబ్‌కలెక్టర్‌ నిషాంతకుమార్‌, ఎస్పీ జయలక్ష్మి, తిరుమల ఏఎస్పీ మురళీకృష్ణ, శ్రీనివాసులు, మెడికల్‌ కళాశాల ప్రిన్సిపాల్‌ రమణయ్య అర్బన్‌ తహసీల్దార్‌ చంద్రమోహన్‌, వైద్యులు తదితరులంతా ఆస్పత్రికి చేరుకున్నారు. ఒక్కో మృతదేహానికి ఒక్కొక్కరు బాధ్యత వహించి యుద్ధ ప్రాతిపదికన పంచనామా నిర్వహించారు. వెనువెంటనే శవ పరీక్షలు పూర్తి చేశారు. ఇలా రెండు గంటల్లోనే ఈ ప్రక్రియ ముగించేలా అధికారులు చర్యలు చేపట్టారు.

మేటలపై ‘బ్రదర్స్‌’ మాఫియా - మృత్యువైన మూడో ధర్నా

మేటలపై ‘బ్రదర్స్‌’ మాఫియా  - మృత్యువైన మూడో ధర్నా 
22-04-2017 02:50:49
వాగు రక్షణ పోరు రక్తసిక్తం
తిరుపతి, ఏప్రిల్‌ 21 (ఆంధ్రజ్యోతి): మునగలపాళెం వాసులకు వ్యవసాయమే జీవనాధారం. ఊరుపక్కనుంచే స్వర్ణముఖి ప్రవహిస్తుండటంతో 30 అడుగుల లోతులోనే నీళ్లు లభిస్తున్నాయి. రైతులంతా హ్యాండ్‌ బోర్లు వేసుకొని పంటలు సాగు చేసుకొంటున్నారు. నదిలో స్మగ్లర్లు కొంతకాలంగా పెద్ద ఎత్తున ఇసుక లోడేస్తుండటం ప్రాణసంకటంగా మారింది. వాగులోని ఇసుకమేటలకు, రైతుల బోర్లకు సంబంఽధంఉంది. నదిలో మేటలు హరించుకుపోతున్నకొద్దీ బోర్లలో నీరు ఎండిపోవడం మొదలైంది. దీనిపై గ్రామస్థులంతా సంఘటితమయ్యారు. ఏర్పేడు తహసిల్దార్‌ కార్యాలయంలో ఎన్నిసార్లు అర్జీలు ఇచ్చినా, ఫలితం లేకపోయింది. కొన్నినెలల కిందట తహసిల్దార్‌ కార్యాలయానికి తాళం వేసి.. ధర్నా చేశారు.

ఉగాదికి ముందురోజు.. శ్రీకాళహస్తి- తిరుపతి జాతీయ రహదారిపై రెండోసారి బైఠాయించారు. అప్పటికీ కదలిక లేకపోవడంతో.. నేరుగా స్మగ్లర్లను అడ్డుకొన్నారు. రగిలిపోయిన స్మగ్లర్లు, చీకటి మాటున గురువారం రాత్రి ఊరిపై దాడిచేశారు. దీనిపై రైతులంతా సమావేశమయ్యారు. శుక్రవారం ఇంటికొకరు చొప్పున వెళ్లి అధికారులను నిలదీయాలని అనుకున్నారు. అనుకున్నట్లే అంతా తహసిల్దార్‌ కార్యాలయానికి వెళ్లారు. ఏర్పేడు పోలీసు స్టేషనకి అర్బన్‌ ఎస్పీ వచ్చారని తెలుసుకొని, మధ్యాహ్నం 12 గంటల సమయంలో అక్కడకు వెళ్లారు. ఆశించిన ఊరట లభించకపోవడంతో.. పోలీస్‌ స్టేషన్‌ ఎదుట, మూడోసారి ధర్నాకు కూర్చొంటుండగా లారీ రూపంలో మృత్యువు వీరిని కబళించింది.

మేటలపై ‘బ్రదర్స్‌’ మాఫియా
22-04-2017 02:53:16

నదీ వాగు గర్భంలో గునపం
రైతు బతుకుకు పెనుగండం
ఎదురుతిరిగిన మునగలపాళెం
(ఆంధ్రజ్యోతి, తిరుపతి) ఏర్పేడు మండల పరిధిలో స్వర్ణముఖి నదికి అటు ఇటు కొన్ని గ్రామాలు ఉన్నాయి. వాటిలో కొన్ని గ్రామాలకు స్వర్ణముఖి నీరే ప్రాణాధారం. అందులో మునగలపాళెం ఒకటి. ఈ నదిలో భారీగా ఇసుక మేటలున్నాయి. ఇసుకకు విపరీతమైన డిమాండ్‌ ఏర్పడిన క్రమంలో పక్క గ్రామానికి చెందిన ఒక కుటుంబం కన్ను పడింది. ఒకే కుటుంబానికి చెందిన ఐదుగురు అన్నదమ్ములు ఇసుక మేటల వద్ద పీఠమేసుకొని కూర్చొన్నారు. ట్రాక్టర్లు, టిప్పర్లతో ఇసుక మేటలను తిరుపతి, బెంగళూరు, చెన్నై తదితర ప్రాంతాలకు తరలిస్తున్నారు. ప్రతి రోజూ పగటి పూట 60 ట్రాక్టర్లు, రాత్రిళ్లు పదుల సంఖ్యలో టిప్పర్లతో అక్రమంగా తరలిస్తున్నారు.

ఇక్కడ ఇసుక వీరే తీయాలి. లేదంటే..వారికి కప్పం కట్టి తవ్వుకోవాలి. అధికార పార్టీకి చెందిన ఒక ముఖ్యనేతకు సన్నిహితులమని చెప్పుకొంటూ తిరుగుతున్నారు. ఎందుకొచ్చిన గొడవ అని అధికారులు, పోలీసులు సైతం చూసీచూడనట్టు వ్యవహరిస్తున్నారు. విచ్చలవిడిగా స్మగ్లింగ్‌కు పాల్పడుతున్నా, కనీసం కేసు కట్టలేదు. ఈక్రమంలో నదిలో ఇసుక మేటలు కరిగిపోవడం మొదలయింది.

అప్పటిదాకా మునగలపాళెంలో ఎక్కడ తవ్వినా 30 అడుగుల్లోనే బోరు పడేది. అలాంటిది వ్యవసాయ బోర్లు వరుసగా ఎండిపోవడం మొదలయింది. మునగలపాళెం రైతుల్లో కలవరం బయలుదేరింది. వాగులో ఇసుక మేటలతోనే తమ బతుకు ముడిపడిపోయిందని గ్రహించారు. ఏడాది కాలంగా చావోరేవో అన్నట్టు అన్నదమ్ముల దందాపై దండెత్తుతున్నారు. ఇక తమ పోరాటాన్ని ఉధృతం చేయడానికి సిద్ధమవుతున్న క్రమంలోనే, ఏర్పేడు పోలీస్‌ స్టేషన్‌ వద్ద లారీ చక్రాల కింద ఛిద్రమయిపోయారు.

లోకేష్, బొజ్జలకు చేదు అనుభవం

లోకేష్, బొజ్జలకు చేదు అనుభవం 
13:48 - April 22, 2017

చిత్తూరు : ఏర్పేడు మృతుల కుటుంబాలను పరామర్శించడానికి వెళ్లిన మంత్రి నారా లోకేష్‌ , బొజ్జలకు చేదు అనుభవం ఎదురైంది. ఇందంతా అధికారుల నిర్లక్ష్యం వల్ల జరిగిందని బాధితులను వారిని నిలదీశారు. మానవ తప్పిదం వల్ల ఈ ప్రమాదం జరిగింది. దీని వెనుక ఇసుక మాఫియా ఉందన్న వాదానను లోకేష్ ఖండించారు. మృతుల కుటుంబాలకు నష్టపరిహారం కింద రూ.10 లక్షల చెక్కులు పంపిణీ చేశారు. శుక్రవారం లారీ ప్రమాద ఘటనలో 16 మంది మృతి చెందారు. వీరు ఇసుక మాఫియాపై ఫిర్యాదు చేయడానికి పోలీసు స్టేషన్ వెళ్లారు. ఫిర్యాదుపై సీఐ స్పందించలేదు. అయితే అక్కడే ఉన్న వారి పైకి లారీ దూసుకొచ్చింది. దీంతో 15 మంది అక్కడికక్కడే మృతి చెందారు. మరొకరు చికిత్స పొందుతూ మృతి చెందారు. మరో 21 మందికి గాయాలైన విషయం తెలిసిందే.

ఆ ఇద్దరినీ సస్పెండ్‌ చేస్తున్నా: సీఎం చంద్రబాబు

ఆ ఇద్దరినీ సస్పెండ్‌ చేస్తున్నా: సీఎం చంద్రబాబు
Posted On: Sunday,April 23,2017

                     న్యూఢిల్లీ: బరితెగించిన టీడీపీ ఇసుక మాఫియా 17 మందిని పొట్టనపెట్టుకున్న ఏర్పేడు ఘటనపై ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబు నాయుడు ఎట్టకేలకు స్పందించారు. నీతిఆయోగ్‌ సర్వసభ్య సమావేశంలో పాల్గొనే నిమిత్తం ఆదివారం ఢిల్లీ వెళ్లిన ఆయన.. అక్కడి నుంచే తూతూమంత్రపు చర్యలకు ఆదేశాలు జారీచేశారు.
            ఇసుక మాఫియా కారణంగా 17 మంది దారుణంగా చనిపోయిన సంఘటనపై సీనియర్‌ అధికారితో విచారణకు ఆదేశిస్తున్నట్లు సీఎం చంద్రబాబు పేర్కొన్నారు. నివేదిక వచ్చిన తర్వాతే బాధ్యులపై చర్యలు తీసుకుంటామని తేల్చిచెప్పారు. మునగలపాలెం ఇసుక మాఫియా డాన్‌లు, తెలుగుదేశం పార్టీకి చెందిన ధనుంజయనాయుడు, చిరంజీవి నాయుడులను పార్టీ నుంచి సస్పెండ్‌ చేస్తున్నట్లు ప్రకటించారు. సరైన చర్యలు తీసుకోవడంలో విఫలమైన కారణంగా ఎమ్మార్వోను సైతం సస్పెండ్‌ చేస్తున్నట్లు చెప్పారు. తాగి వాహనాలు నడిపేవారి లైసెన్సులు రద్దు చేస్తామని సీఎం హెచ్చరించారు.

3 ఏళ్ల తర్వాత ఇసుక మాఫియాపై బాబు స్పందన
Share|
April 26 2017, 7:06 pm

మూడేళ్ల తర్వాత ఇసుక మాఫియాపై ఎపి ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబు నాయుడు కొద్దిగా స్పందించారు. ఇసుక దందా వల్లే చిత్తూరు జిల్లా ఏర్పేడులో ప్రమాదం జరిగి పదిహేడు మంది మరణించిన సంగతి తెలిసిందే. దీనిపై తీవ్ర విమర్శలు రావడంతో పార్టీకి చెందిన ఇద్దరు ధనుంజయ నాయుడు,చిరంజీవి నాయుడులను పార్టీ నుంచి సస్పెండ్ చేశారు. మండల తహశీల్దార్ ను సస్పెండ్ చేస్తున్నట్లు చంద్రబాబు ప్రకటించారు. డిల్లీలో ఈ విషయం ఆయన తెలిపారు. విపక్ష నేత జగన్ అక్కడకు వెళ్లి పరామర్శించి ప్రభుత్వం పై తీవ్ర విమర్శలు చేశారు. ఇసుక మాఫియా కారణంగా 17 మంది దారుణంగా చనిపోయిన సంఘటనపై సీనియర్‌ అధికారితో విచారణకు ఆదేశిస్తున్నట్లు తెలిపారు. నివేదిక వచ్చిన తర్వాతే బాధ్యులపై చర్యలు తీసుకుంటామని స్పష్టం చేశారు.

https://news.google.pk/news/more?ncl=dXOXUvkSzeiq2QMf8bEOclAuM_K8M&authuser=0&ned=en_pk&hl=te

ఏర్పేడు లో లారీ బీభత్సం, 15మంది మృతి

ఏర్పేడు లో లారీ బీభత్సం, 15మంది మృతి
Sakshi | Updated: April 21, 2017 18:40 (IST)
చిత్తూరు జిల్లాలో లారీ బీభత్సం, 15మంది మృతి
చిత్తూరు : చిత్తూరు జిల్లాలో శుక్రవారం ఘోర రోడ్డు ప్రమాదం జరిగింది.  ఏర్పేడు పోలీస్‌ స్టేషన్‌ సమీపంలో ఈ రోజు మధ్యాహ్నం ఓ లారీ అదుపు తప్పి విద్యుత్‌ స్తంభాన్ని ఢీకొని, అనంతరం పాదచారులపైకి దూసుకెళ్లింది. ఈ దుర్ఘటనలో 15 మంది దుర్మరణం చెందగా, మరో 15 మందికి పైగా గాయపడ్డారు. వారిలో ముగ్గురి పరిస్థితి విషమంగా ఉన్నట్లు సమాచారం. క్షతగాత్రులను చికిత్స నిమిత‍్తం రుయా ఆస్పత్రికి తరలించారు.
ఇసుక దందాపై నిరసన వ్యక్తం చేస్తూ పోలీసు స్టేషన్ వద్ద ధర్నా చేస్తున్న గ్రామస్తుల మీదకు వేగంగా వెళ్తున్న లారీ దూసుకెళ్లింది. ఆ తర్వాత ఒక విద్యుత్ స్తంభాన్ని ఢీకొంది. వాహనాలను కూడా ఢీకొనడంతో వాటిలో పెట్రోలు లీకై మంటలు చెలరేగాయి. ఈ మూడు కారణాల వల్ల మొత్తం 15 మంది మరణించారు. మరో 15 మంది వరకు గాయపడ్డారు. క్షతగాత్రులలో ముగ్గురి పరిస్థితి విషమంగా ఉన్నట్లు వైద్యవర్గాలు చెబుతున్నాయి. గాయపడినవారిలో ఇద్దరు పత్రికా ప్రతినిధులు కూడా ఉన్నారు.
మరోవైపు ఏర్పేడు రోడ్డు ప్రమాదంపై ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబు నాయుడు... చిత్తూరు జిల్లా కలెక్టర్‌ తో ఫోన్‌లో మాట్లాడారు. గాయపడినవారికి మెరుగైన చికిత్స అందించాలని ఆదేశించారు. అలాగే ఈ ఘటనపై హోంమంత్రి చినరాజప్ప ... తిరుపతి అర్బన్‌ ఎస్పీతో మాట్లాడి పరిస్థితిని స్వయంగా సమీక్షించాలని సూచించారు.

Saturday, 22 April 2017

ఆక్రమిస్తున్న అనకొండ

ఆక్రమిస్తున్న అనకొండ
23-04-2017 01:25:43
http://www.andhrajyothy.com/artical?SID=402405

‘సమయం లేదు మిత్రమా! శరణు కోరతారా? లేక శాస్తి చేయమంటారా?’– ఇది ఇప్పుడు భారతీయ జనతా పార్టీ తన రాజకీయ దండయాత్రలో భాగంగా దేశవ్యాపితంగా ఉన్న ప్రాంతీయ పార్టీలకు చేస్తున్న హెచ్చరిక! కశ్మీర్‌ నుంచి కన్యాకుమారి వరకూ అఖండ భారతాన్ని తన ఏలుబడిలోకి తెచ్చుకోవాలన్న లక్ష్యంతో ప్రధాన మంత్రి నరేంద్ర మోదీ, బీజేపీ జాతీయ అధ్యక్షుడు అమిత్‌ షా అమలు చేస్తున్న వ్యూహాలతో జాతీయ పార్టీలే కాదు- ప్రాంతీయ పార్టీలు కూడా విలవిలలాడిపోతున్నాయి. స్వర్గీయ ఇందిరా గాంధీ, రాజీవ్‌ గాంధీ విధానాలతో దేశంలోని పలు రాష్ర్టాలలో పురుడు పోసుకున్న ప్రాంతీయ పార్టీలను.. అయితే తమ దారిలోకి తెచ్చుకోవాలి లేదా కబళించాలన్న సంకల్పంతో ఈ నాయక ద్వయం వేస్తున్న అడుగులతో పలు రాష్ర్టాలలో ప్రాంతీయ పార్టీల అస్తిత్వం ప్రశ్నార్థకంగా మారబోతోంది. ఉత్తరప్రదేశ్‌లో బలమైన ప్రాంతీయ పార్టీలుగా ఉన్న సమాజ్‌వాదీ పార్టీ, బహుజన సమాజ్‌వాదీ పార్టీలను తాజా ఎన్నికలలో మట్టి కరిపించిన బీజేపీ, ఇప్పుడు తన దృష్టిని దక్షిణాది రాష్ర్టాలలో తిష్ట వేసుకుని కూర్చున్న ప్రాంతీయపార్టీలపై కేంద్రీకరించింది. ఇందుకు తమిళనాడులో చోటు చేసుకుంటున్న తాజా రాజకీయ పరిణామాలే నిదర్శనం.
టార్గెట్‌ ప్రాంతీయ పార్టీలు
ద్రవిడ పార్టీల ఆవిర్భావంతో తమిళనాడులో జాతీయపార్టీలకు చోటు లేకుండాపోయింది. డీఎంకే– అన్నాడీఎంకే పార్టీలే ఆ రాష్ర్టాన్ని ఏలుతూ అప్పుడప్పుడు కేంద్ర రాజకీయాలను కూడా శాసిస్తూ వచ్చాయి. అలాంటి తమిళనాడులో కాలు మోపడానికి బీజేపీ చేసిన ప్రయత్నాలేవీ జయలలిత జీవించి ఉన్నంత వరకు ఫలించ లేదు. జయలలిత మరణంతో అన్నాడీఎంకే పార్టీని తన అధీనంలోకి తెచ్చుకోవడానికై బీజేపీ పావులు కదపడం మొదలుపెట్టింది. ఈ క్రమంలో జయ నెచ్చెలి శశికళకు తొలుత రాయబారం పంపారు. తమ శరణు కోరితే శశికళకు ముఖ్యమంత్రి పీఠం దక్కనిస్తామన్నది ఈ రాయబారం సారాంశం. అయితే, సుప్రీం కోర్టులో తమపై ఉన్న అవినీతికి సంబంధించిన కేసులలో తీర్పు తమకు అనుకూలంగా వస్తుందన్న నమ్మకంతో ఉన్న శశికళ బీజేపీ నుంచి వచ్చిన ప్రతిపాదనను ఖాతరు చేయలేదు. శశికళ స్పందన కోసం పది రోజులకు పైగా వేచి ఉన్న నరేంద్ర మోదీ, అమిత్‌ షా ద్వయం ప్రతి వ్యూహానికి పదును పెట్టారు.

ఫలితమే, ఇప్పట్లో రాదనుకున్న సుప్రీం కోర్టు తీర్పు వెలువడటం, శశికళ జైలు పాలవ్వడం జరిగింది. ఈ దశలో కూడా బీజేపీ శరణు కోరడానికి ఇష్టపడని శశికళ తన నామినీగా పళని స్వామిని ముఖ్యమంత్రి పీఠంపై కూర్చోబెట్టి జైలుకు వెళ్లారు. తాము నమ్మకం పెట్టుకున్న పన్నీర్‌ సెల్వం అక్కరకు రాకపోవడంతో తగిన సమయం కోసం మోదీ, షా ఎదురు చూస్తూ వచ్చారు. జయలలిత మరణంతో ఖాళీ అయిన ఆర్‌కే నగర్‌ ఉప ఎన్నికలో గెలుపు కోసం శశికళ వర్గానికి చెందిన దినకరన్‌ విచ్చలవిడిగా డబ్బు ఖర్చు చేయడాన్ని గమనించిన బీజేపీ పెద్దలు ఆదాయపు పన్ను శాఖ అధికారులను రంగంలోకి దించారు. ఐటీ అధికారుల దాడుల్లో ఓటర్లకు డబ్బు పంపిణీ జరిగినట్టు ఆధారాలు లభించడంతోపాటు డబ్బు పంపిణీలో పలువురు మంత్రులకు సంబంధాలు ఉన్నట్టు నిర్ధారణ కావడంతో మోదీ– షాలు మలి దశ వ్యూహానికి పదును పెట్టారు. ఐటీ అధికారుల దాడులను ఉపయోగించుకుని అన్నాడీఎంకే పార్టీని తమ దారిలోకి తెచ్చుకోవడానికి ఎత్తుగడ వేశారు. ఫలితమే, తమిళనాడులో ప్రస్తుతం జరుగుతున్న పరిణామాలు.

తమ మనిషి అయిన పన్నీర్‌ సెల్వంకు పార్టీని, ప్రభుత్వాన్ని అప్పగించడంతోపాటు రానున్న ఎన్నికలలో సగం లోక్‌సభ స్థానాలను బీజేపీకి వదిలి వేయాలన్న షరతు కూడా విధించారు. దీంతో, ముఖ్యమంత్రి పళనిస్వామిది కక్కలేని మింగలేని పరిస్థితిగా మారింది. తెర వెనుక నుంచి బీజేపీ అగ్ర నాయకత్వం ఇస్తున్న ఆదేశాలను శిరసావహించకపోతే తమ మనుగడే ప్రమాదంలో పడుతుందని పళని స్వామికి తెలుసు! ముగ్గురు మంత్రులపై ఐటీ అధికారులు పెట్టిన కేసు పెండింగ్‌లో ఉంది. ప్రస్తుతానికి పళనిస్వామితో రాయబారాలు నడుస్తున్నాయి కనుక, ఐటీ అధికారులు మౌనంగా ఉన్నారు. దాడులు కూడా ఆగిపోయాయి. నిఘా మాత్రం కొనసాగుతోంది. ముఖ్యమంత్రి పళని స్వామి ఏ కారణంగానైనా విభేదిస్తే, ప్రభుత్వాన్ని రద్దు చేసి రాష్ట్రపతి పాలన విధించడానికి కూడా రంగం సిద్ధం చేసుకున్నారు.

తమ రాయబారాన్ని లెక్క చేయకుండా వ్యవహరించిన శశికళకు అన్నాడీఎంకేలో చోటు లేకుండా చేశారు. ముఖ్యమంత్రిగా పళనిస్వామి లేదా పన్నీర్‌ సెల్వం ఉన్నా అన్నాడీఎంకే తమ పర్యవేక్షణలోనే పని చేయాలన్నది బీజేపీ అగ్ర నాయకత్వం అభిమతం. కాంగ్రెస్‌ అధికారం వెలగబెట్టినప్పుడు సీబీఐ, ఈడీ వంటి సంస్థలను తమ రాజకీయ ప్రత్యర్థులపైకి ఉసిగొల్పేది. ఇప్పుడు మోదీ– షా ద్వయం ఇంకో అడుగు ముందుకు వేసి ఆదాయపు పన్ను శాఖ అధికారులను కూడా రాజకీయ ప్రత్యర్థులపై ప్రయోగిస్తోంది. ఈ క్రమంలో తమ చర్యలను ప్రజలు తప్పుబట్టకుండా ఈ నాయక ద్వయం జాగ్రత్తలు తీసుకుంటోంది. డొల్ల కంపెనీలపై ఐటీ, ఈడీ దాడులు జరుగుతున్న సమయం చూసుకుని తమిళనాడులో ఐటీ దాడులను నిర్వహింపచేశారు.

ఈ చర్యల వల్ల నల్లధనంపై ప్రధాన మంత్రి నరేంద్ర మోదీ ఉక్కుపాదం మోపుతున్నారని భావించే పరిస్థితి వస్తోంది. తెర వెనుక లక్ష్యాలు మాత్రం వేరుగా ఉంటాయి. శశికళకు కొంత గడువు ఇచ్చినట్టుగానే ఇప్పుడు పళనిస్వామికి కూడా తగిన సమయం ఇస్తున్నారు. ఆయన వారి దారిలోకి రాకపోతే త్వరలోనే మాజీ ముఖ్యమంత్రిగా మారిపోతారు. తమిళనాడు తరహాలోనే వివిధ రాష్ర్టాలలో బలంగా ఉన్న ప్రాంతీయపార్టీలపై మోదీ– షా ద్వయం కన్నేసింది. ఆయా రాష్ర్టాలలో బీజేపీ బలం పెంచుకోవడానికి ముందుగా ప్రయత్నిస్తారు. అది సాధ్యం కాదని తేలిపోతే, ప్రాంతీయ పార్టీలను కబళించే ఎత్తుగడకు తెర తీస్తారు. బెంగాల్‌ విషయమే తీసుకుందాం! అక్కడ బీజేపీ బలపడే అవకాశం ఉండటంతో చతురంగ బలాలను ఆ రాష్ట్రంలో మోహరింపజేశారు.

ఇటీవలి కాలం వరకు బీజేపీ ఉనికే ఆ రాష్ట్రంలో ఉండేది కాదు. సుదీర్ఘ కాలం వామపక్షాల ఏలుబడిలో ఉన్న బెంగాల్‌లో మరో పార్టీకి అధికారం దక్కలేదు. కమ్యూనిస్టులకు వ్యతిరేకంగా సుదీర్ఘ పోరాటం చేసిన మమతా బెనర్జీ ఎట్టకేలకు విజయం సాధించారు. దాదాపు మూడున్నర దశాబ్దాలపాటు అధికారం చెలాయించిన వామపక్షాలు ఓటమి పాలైన నాటి నుంచి బలహీనపడుతూ వస్తున్నాయి. ఈ పరిణామాన్ని గమనించిన బీజేపీ తన దృష్టిని బెంగాల్‌వైపు కేంద్రీకరించింది. ఫలితం కూడా కనబడుతోంది. తాజాగా అక్కడ ఒక అసెంబ్లీ స్థానానికి జరిగిన ఉప ఎన్నికలో కమ్యూనిస్టులు తృతీయ స్థానానికి దిగజారారు. బీజేపీ అభ్యర్థి ద్వితీయ స్థానంలో నిలబడ్డారు. బెంగాల్‌లో ప్రస్తుతం తృణమూల్‌ కాంగ్రెస్‌ పార్టీ బలంగా ఉండవచ్చు. కానీ, బీజేపీ నుంచి ముప్పు మాత్రం తరుముకొస్తూనే ఉంది. కమ్యూనిస్టుల ఏలుబడిలో ఉన్న బెంగాల్‌లో బలం పెంచుకోగా లేనిది, దక్షిణాదిన మాత్రం ఎందుకు బలపడలేమన్న ఆలోచనకు మోదీ– షా ద్వయం వచ్చింది. వామపక్షాల ఏలుబడిలో ఉన్న కేరళలో కూడా బలం పుంజుకోవడానికి ప్రయత్నాలు మొదలుపెట్టారు.
దక్షిణాదిపైనా కన్ను
తమిళనాడు రాజకీయాలు పూర్తిగా తమ అదుపులోకి వచ్చాయన్న నమ్మకం కుదరడంతో బీజేపీ పెద్దల కన్ను ఇప్పుడు ఒడిసాపై పడింది. బిజూ జనతాదళ్‌ అధినేత నవీన్‌ పట్నాయక్‌ ప్రస్తుతం నాలుగవ పర్యాయం ముఖ్యమంత్రిగా ఉన్నారు. అత్యంత నిజాయితీపరుడైన నవీన్‌ పట్నాయక్‌ తన నిజాయితీతోనే ఎన్నికలలో వరుసగా గెలుపొందుతున్నారు. అయితే, ఆయన ఏలుబడిలో ఒడిసా అభివృద్ధికి ఆమడదూరంలో ఉంది. ఈ విషయమై అసంతృప్తితో ఉన్న ఒడిసా ప్రజలు ఇటీవలి కాలంలో ప్రధాని నరేంద్ర మోదీ అభివృద్ధి నినాదం పట్ల ఆకర్షితులవుతున్నారు. అదే సమయంలో ముఖ్యమంత్రి నవీన్‌ పట్నాయక్‌ ఆరోగ్య సమస్యలతో ఇబ్బందులు పడుతున్నారు. బ్రహ్మచారి అయిన నవీన్‌ పట్నాయక్‌కు వయోభారం కూడా తోడైంది. దీంతో, బిజూ జనతాదళ్‌ను నవీన్‌ తర్వాత నడపగల వారసుడు కరువయ్యారు. ఈ పరిణామాలన్నింటినీ గమనించిన బీజేపీ నాయకత్వం ఇప్పుడు ఒడిసాలో విజయ కేతనం ఎగుర వేయడానికి పావులు కదుపుతోంది. ఈ పాచికలు పారడంతో ఒడిసాలో ఇటీవలి కాలంలో బీజేపీ అనూహ్యంగా బలం పెంచుకుంది. ప్రతిపక్షంలో ఉన్న కాంగ్రెస్‌ పార్టీ మరింత బలహీనపడింది. ఇదే దూకుడు కొనసాగితే, వచ్చే ఎన్నికలలో నవీన్‌ పట్నాయక్‌ ఓటమి పాలై బీజేపీ అధికారంలోకి వచ్చే అవకాశం ఉందన్న విశ్లేషణలు వెలువడుతున్నాయి.

దీంతో, కలత చెందిన నవీన్‌ పట్నాయక్‌ బీజేపీకి వ్యతిరేకంగా మహా కూటమి ఏర్పాటు ప్రతిపాదనను తెరమీదకు తెచ్చారు. అంటే, బీజేపీ ధాటికి ఎదురు నిలవలేకపోతున్న కాంగ్రెస్‌ పార్టీ సహా దేశంలోని వివిధ ప్రాంతీయ, కమ్యూనిస్టు పార్టీలన్నీ ఒకే వేదికపైకి చేరడమన్నమాట! దేశంలో అత్యవసర పరిస్థితి విధించిన ఇందిరా గాంధీకి వ్యతిరేకంగా ఉద్యమం చేపట్టిన జయప్రకాశ్‌ నారాయణ.. ఇప్పుడు బీజేపీగా ఉన్న అప్పటి జనసంఘ్‌ను కూడా కలుపుకొని జనతా పార్టీని ఏర్పాటు చేసి, ఎన్నికలలో ఇందిరా గాంధీని ఓడించి మొరార్జీ దేశాయ్‌ నేతృత్వంలో జనతా పార్టీ ప్రభుత్వాన్ని కేంద్రంలో ఏర్పాటు చేయించారు. అయితే, వ్యక్తుల మధ్య వైరుధ్యాలు, సిద్ధాంత- రాద్ధాంతాల వల్ల జనతా ప్రయోగం మూన్నాళ్ల ముచ్చటగా మిగిలిపోయింది. ఆ తర్వాత ఎన్టీ రామారావు చొరవతో కాంగ్రెస్‌కు వ్యతిరేకంగా నేషనల్‌ ఫ్రంట్‌ పురుడు పోసుకుంది. ఎన్టీఆర్‌ చైర్మన్‌గా, వీపీ సింగ్‌ కన్వీనర్‌గా ఏర్పడిన నేషనల్‌ ఫ్రంట్‌తో రాజకీయంగా బద్ధవిరోధులైన కమ్యూనిస్టులు- బీజేపీ కూడా చేతులు కలిపాయి. ఫలితంగా, ఎన్నికలలో విజయం సాధించిన నేషనల్‌ ఫ్రంట్‌ విశ్వనాథ్‌ ప్రతాప్‌సింగ్‌ నేతృత్వంలో కేంద్రంలో ప్రభుత్వాన్ని ఏర్పాటు చేసింది. షరా మామూలే అన్నట్టుగా ఈ ప్రయోగం కూడా కొంత కాలానికి విఫలమై ప్రభుత్వం కూలిపోయింది.

ఈ రెండు సందర్భాలలో కాంగ్రెస్‌కు వ్యతిరేకంగా దేశవ్యాపితంగా సిద్ధాంత విభేదాలను పక్కనపెట్టి వివిధ పార్టీలు కూటమిగా ఏర్పడినట్టుగానే ఇప్పుడు మోదీ– షా ద్వయం జరుపుతోన్న రాజకీయ జైత్రయాత్రను నిలువరించడానికి ముచ్చటగా మూడోసారి మహా కూటమి ప్రయోగానికి వివిధ పార్టీల నాయకుల నుంచి ప్రతిపాదనలు తెరమీదకు వస్తున్నాయి. బీజేపీ చేతిలో చావుదెబ్బ తినడంతో తమ మధ్య ఉన్న వైరాన్ని సైతం పక్కనపెట్టి ఒక్కటవుదామని సమాజ్‌వాదీ పార్టీ నేత అఖిలేశ్‌ యాదవ్‌ బహుజన సమాజ్‌ పార్టీ అధినేత్రి మాయావతికి రాయబారం పంపుతున్నారు. మహా కూటమి ప్రతిపాదనకు బెంగాల్‌ ముఖ్యమంత్రి మమతా బెనర్జీ కూడా స్వరం కలుపుతున్నారు. మోదీ-– షా విజయ పరంపర ఇలాగే కొనసాగితే తమ రాజకీయ అస్తిత్వానికే ప్రమాదం ముంచుకు వస్తుందన్న కలవరంతో బీజేపీ బాధితులందరూ ఒక్కటవ్వడానికి ఉత్సాహపడుతున్నారు. అయితే, ఈ ప్రయోగం ఎంతవరకు సఫలీకృతం అవుతుందో తెలియదు. ఎందుకంటే, కూటమిలో చేరే అవకాశం ఉందని భావిస్తున్న కొన్ని పార్టీల నాయకులపై ఎన్‌ఫోర్స్‌మెంట్‌ అధికారులు, ఆదాయపు పన్ను శాఖ అధికారులతోపాటు సీబీఐ అధికారులు కూడా దాడులు జరిపి కేసులు సిద్ధంచేసుకుని ఉన్నారు.

కేంద్ర పెద్దల నుంచి గ్రీన్‌సిగ్నల్‌ లభించిన వెంటనే ఆయా కేసులలో ఇరుక్కున్న వాళ్లను ముప్పతిప్పలు పెట్టడానికి ఈ శాఖలు సిద్ధంగా ఉన్నాయి. తన నాయకత్వంపై సన్నాయి నొక్కులు నొక్కుతున్న లాల్‌కృష్ణ ఆడ్వాణీ, మురళీ మనోహర్‌ జోషి వంటి వృద్ధతరం నేతలను అయోధ్య కేసును తెరపైకి తేవడం ద్వారా కిక్కురుమనకుండా చేసిన ఘనుడు ప్రధాని నరేంద్ర మోదీ! రాజకీయ వ్యూహ రచనలో మోదీకి తన- మన అన్న తేడా ఉండదు. ‘ధిక్కారమున్‌ సైతునా’ అన్నదే ఆయన ధోరణి. తనతో జట్టు కట్టిన ప్రాంతీయ పార్టీలు కూడా అణగిమణిగి ఉండాలనే మోదీ కోరుకుంటారు. ఎవరికి వారు సామంతరాజులుగా వ్యవహరించాలనుకుంటే వారిని ఇబ్బందుల పాలు చేయడానికి వివిధ మార్గాలు ఉండనే ఉన్నాయి. ప్రస్తుతం ఎన్డీయేలో భాగస్వామిగా ఉన్న శివసేనను ముప్పుతిప్పలు పెడుతున్న విషయం తెలిసిందే! ఎన్డీయేలో ప్రధాన భాగస్వామిగా ఉన్న తెలుగుదేశం పార్టీ అధినేత చంద్రబాబు కూడా పరిస్థితులను బట్టి ఒదిగే ఉంటున్నారు. రాష్ట్ర అవసరాలు, రాజకీయ అవసరాల కోసం మోదీ– షాల ముందు ఆయన తగ్గి ఉంటున్నారు.

తెలంగాణ ముఖ్యమంత్రి కె.చంద్రశేఖరరావు ఎన్‌డీఏలో భాగస్వామి కాకపోయినా మోదీ– షాల మనసు నొప్పించకుండా జాగ్రత్త పడుతున్నారు. సందర్భాన్ని బట్టి మోదీ పాలనను పొగుడుతున్నారు. అయినా, బీజేపీ విస్తరణ కాంక్షతో రగిలిపోతున్న మోదీ– షా ద్వయం ఇప్పుడు తెలుగు రాష్ర్టాలపై కూడా కన్నేసింది. ముందుగా తెలంగాణలో పాగా వేయాలని వారు కోరుకుంటున్నారు. బీజేపీకి దక్షిణాదిన చోటు లేదన్న అపప్రథ నుంచి బయటపడటానికై పావులు కదుపుతున్నారు. ఒడిసాలో పరిస్థితులను అనుకూలంగా మలచుకున్న కమలనాథులు, తాజాగా తెలంగాణపై కన్నేశారు. ఈ క్రమంలోనే తెలంగాణలో నాలుగు రోజులపాటు పర్యటించాలని అమిత్‌ షా నిర్ణయించుకున్నారు. అయితే, రాష్ట్ర బీజేపీలో ఇప్పుడున్న నాయకత్వంతో బలపడటం సాధ్యం కాదన్న ఉద్దేశంతో కొత్త రక్తం ఎక్కించడానికి ప్రయత్నాలు మొదలుపెట్టారు. కాంగ్రెస్‌ పార్టీకి అండగా ఉంటూ వస్తున్న రెడ్డి సామాజిక వర్గానికి చెందిన బలమైన నాయకులను బీజేపీలో చేర్చుకోవడానికై బేరసారాలు జరుగుతున్నాయి. దేశవ్యాపితంగా కాంగ్రెస్‌ పరిస్థితి బాగా లేనందున ఆ పార్టీకి చెందిన నాయకులను కూడా ఆకర్షించే పనిలో ఉన్నారు.

దేశమంతటా మోదీ ప్రభంజనం ఉన్నందున తెలంగాణలో కూడా అదే ప్రభంజనం సృష్టించాలని చాపకింద నీరులా చొచ్చుకుపోతున్నారు. కాంగ్రెస్‌ నుంచి కంటే బీజేపీ నుంచే తమకు ప్రమాదం ముంచుకు వచ్చే అవకాశం ఉందని గ్రహించిన ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్‌.. విరుగుడు చర్యలకు శ్రీకారం చుట్టారు. ఆయా వర్గాలకు రిజర్వేషన్లు పెంచడంతోపాటు రైతులకు ఏటా ఎకరాకు ఎనిమిది వేల రూపాయలను ఎరువుల కొనుగోలుకు ఉచితంగా ఇస్తామని ప్రకటించడం ఇందులో భాగమే! కేంద్రంతో సఖ్యతగా ఉంటున్నప్పటికీ బీజేపీ అగ్ర నాయకత్వం ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్‌ను నమ్మడం లేదు. తమ మిత్రులు కూడా మరీ బలంగా ఉండకూడదని, తమపై ఆధారపడాలని కోరుకునే మనస్తత్వం మోదీ– షాలది! ఈ కారణంగానే ఏపీలో ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబు నాయుడును, తెలంగాణ ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్‌ను బలహీనపర్చడంపై దృష్టి కేంద్రీకరించారు. తెలంగాణలో కేసీఆర్‌ అధికారానికి ఎసరుపెట్టే ప్రయత్నాలను ముమ్మరంచేయగా, ఏపీలో బీజేపీని బలోపేతం చేయడానికి వ్యూహ రచన చేస్తున్నారు.

ఈ క్రమంలో, తెలంగాణలో తెలుగుదేశం పార్టీతో పొత్తు పెట్టుకోకుండా ఒంటరిగా ఎన్నికలలో పోటీ చేయాలన్న నిర్ణయానికి బీజేపీ అధిష్ఠానం వచ్చింది. టీఆర్‌ఎస్‌తో కూడా పొత్తు లేకుండా సొంత కాళ్లపై నిలబడాలని నిర్ణయించుకున్నారు. ఈ వ్యూహ రచనలో భాగంగా ముందుగా తెలంగాణలో కాంగ్రెస్‌ను బలహీనపరచి ప్రధాన ప్రతిపక్ష పాత్రను తామే పోషించాలని కమలనాథులు పాచికలు విసురుతున్నారు. బీజేపీని ముందుగా ప్రధాన ప్రతిపక్షంగా తీర్చిదిద్ది, ఆ తర్వాత తెలంగాణ రాష్ట్ర సమితి పని బట్టాలన్నది మోదీ– షాల ఆలోచనగా ఉంది. ఈ కారణంగానే బీజేపీ తెలంగాణ నాయకులు ఇటీవల జోరు పెంచారు. ప్రభుత్వంపై దాడికి శ్రీకారం చుట్టారు. ఇప్పటి వరకు టీఆర్‌ఎస్‌తో పొత్తు ఉండే అవకాశం ఉందని భావిస్తూ వచ్చిన బీజేపీ రాష్ట్ర నాయకులు, కేంద్ర పెద్దల నుంచి స్పష్టమైన సంకేతాలు రావడంతో కేసీఆర్‌ ప్రభుత్వంపై సమరభేరి మోగించడానికి రంగం సిద్ధం చేసుకుంటున్నారు.

తెలంగాణ తరహాలో ఏపీలో చంద్రబాబుపై దూకుడుగా వెళ్లడానికి బీజేపీ అధిష్ఠానం నుంచి ఆ రాష్ట్ర బీజేపీ నాయకులకు ఇంకా గ్రీన్‌సిగ్నల్‌ లభించలేదు. అలా అని మైదానాన్ని పూర్తిగా చంద్రబాబుకు వదిలివేయడానికి కూడా మోదీ– షాలు సిద్ధంగా లేరు. చాపకింద నీరులా బలం పెంచుకోవడానికి ప్రయత్నించడం ద్వారా వచ్చే ఎన్నికల నాటికి 50 అసెంబ్లీ స్థానాలు, పది లోక్‌సభ స్థానాలు తమకు కేటాయించాలని తెలుగుదేశం పార్టీతో బేరసారాలు చేసుకోవడానికై రంగం సిద్ధం చేసుకుంటున్నారు. వాజపేయి ప్రధాన మంత్రిగా ఉన్నప్పుడు ఎన్డీయే భాగస్వామ్య పక్షాల పరిస్థితి వేరు- ఇప్పుడు నరేంద్ర మోదీ ప్రధాన మంత్రి అయ్యాక పరిస్థితి వేరు! భాగస్వామ్య పక్షాలు బలంగా ఉన్న రాష్ర్టాలలో కూడా సొంతంగా బలపడటానికి మోదీ– షాలు ఇష్టపడుతున్నారు. ఈ కారణంగా, మిత్రపక్షాలను కూడా తలపై పెట్టుకుని మోయడానికి వారు సిద్ధంగా లేరు. ఎదురు తిరిగిన వారికి తగిన శాస్తి చేయడానికి కూడా వెనుకాడటం లేదు. మహారాష్ట్రలో శివసేన పార్టీని నానాటికీ బలహీనపర్చడాన్ని మనం చూస్తూనే ఉన్నాం. మోదీ-– షాల రాజకీయం అంటే పుచ్చుకోవడమే గానీ, ఇచ్చిపుచ్చుకోవడాలు ఉండవు. మిత్రపక్షాలు కూడా తాము చెప్పినట్టు నడుచుకోవాలని కోరుకుంటున్నారు. తాము స్నేహ హస్తం చాచినా కాదనుకున్న శశికళకు ఎదురైన పరిస్థితిని చూసిన తర్వాత ఏ మిత్రపక్షమైనా మోదీ– షాలను ఎదిరించి నిలవగలదని భావించలేం! ఇప్పుడు దేశ రాజకీయాలలో మోదీ– షాల హవా నడుస్తోంది. ఇది ఎంత కాలం అన్నది కాలమే నిర్ణయిస్తుంది.

Monday, 13 March 2017

BJP’s election strategy

BJP’s election strategy: 900 rallies, 67,000 workers, 10,000 WhatsApp groups and chopper landings

http://indianexpress.com/elections/bjps-election-strategy-900-rallies-67000-workers-10000-whatsapp-groups-chopper-landings-4565757/

After winning a record 221 seats in 1991, primarily due to the ‘Ram Janmabhoomi’ movement, the saffron party’s seat-share had witnessed a steady decline.
3.5K
SHARES
FacebookTwitterGoogle+Email
Written by Lalmani Verma | Lucknow | Published:March 12, 2017 5:39 am
 election results 2017, BJP, BJP elections, Bhartiya janata party, amit shah, Narendra Modi, Modi, PM Modi, Rajnath singh, keshav prasad Maurya, election campaigns, BJP election rallies, BJP campaigns, ram mandir, ram temple, Uttar pradesh, UP polls 2017, UP election results, UP BJP, india news, indian epxress news On November 12, party president Amit Shah interacted with youths via video conferencing. (Source: PTI photo)
Spurred by its extraordinary performance in the 2014 Lok Sabha polls, the BJP had started preparing for this Assembly election as early as two years ago, strengthening its organisation upto the booth level and starting campaigns. Its strategy paid off on Saturday, when it won majority after 26 years. According to party leaders, the poll gameplan was planned and executed under the supervision of BJP president Amit Shah, state in-charge Om Mathur, state party president Keshav Prasad Maurya and state general secretary (organisation) Sunil Bansal. After winning a record 221 seats in 1991, primarily due to the ‘Ram Janmabhoomi’ movement, the saffron party’s seat-share had witnessed a steady decline. In the following state elections, it won 174 seats in 1996, 88 seats in 2002, 51 seats in 2007, and 47 seats in 2012.
Celebrations Begin Outside BJP Headquarters As Saffron Wave Set To Sweep U.P

The party kicked off the campaigning process with the ‘Dhamma Chetna Yatra’ on April 24 last year. Led by Dhamma Viriyo, a Buddhist monk and former MP, the yatra moved through the Dalit-OBC pockets of 175 Assembly constituencies, proclaiming support for Prime Minister Narendra Modi and his initiatives. Starting from Sarnath, the yatra concluded in Kanpur in October with a rally addressed by BJP national president Amit Shah. During the yatra, 453 meetings were organised at different locations.
“The Dhamma Chetna Yatra was the first major step BJP took to hit Mayawati’s Dalit vote bank. The focus was on Jatavs, who used to be traditional voters of BSP,” said a senior BJP leader, who was part of the strategists’ team.
In the meantime, the party also organised a campaign for registration of new voters from September 1 to 17, during which it got 9.14 lakh youths registered as voters. It had set up 6,235 camps in colleges and public places for registration.
On November 5, the ‘Parivartan Yatras’ started from four places — Saharanpur, Jhansi, Ballia and Sonbhadra — passing through all 403 Assembly segments and concluding in Lucknow on December 24 in form of a roadshow. BJP state spokesperson Chandra Mohan claimed that through these four yatras, party leaders reached out to around 50.65 lakh people across the state, informing them of the “achievements of the Narendra Modi government and the policies of BJP”.
Another stategy to connect with young voters was the setting up of 1,650 ‘College sabhas’. BJP had deputed 2,058 “college ambassadors” for executing the task. On November 12, party president Amit Shah interacted with youths via video conferencing. A similar programme called ‘Udaan’ was organised on January 6, through which Union Minister Smriti Irani spoke to women and girl students. The party also organised 88 ‘Yuva Sammelans’ to woo the youth.
Likewise, 77 ‘Mahila Sammelans’ were organised in all districts to target women. To attract OBC voters, the BJP held 200 ‘Pichhda Varg Sammelan’, in which party leaders addressed meetings with OBCs. To reach out to SC/ST voters, 18 ‘Swabhiman Sammelans’ were organised. Fourteen ‘Vyapari Sammelans’ were held to focus on the traders’ fraternity.
Behind the party’s omnipresence on social media were a number of coordinated teams. At the state level, it formed a 25-member team of information technology experts. Six regional unit-level teams had 21 members each, 90 district units had 15-member teams, while each Assembly constituency had a team of 10 members each. These teams formed a whopping 10,344 WhatsApp groups to circulate audio and video clips among party members, and operated four Facebook pages — ‘BJP4UP’, ‘Uttar Dega Uttar Pradesh’, ‘Ab Maaf Karo Sarkar’ and ‘UP Ke Mann ki Baat’.
Before election dates were announced, BJP also engaged 33 MPs to move in 92 Assembly segments and address 263 public meetings there.
Under ‘UP Ke Mann ki Baat’, BJP moved 75 video vans to collect feedback from people and gauge their expectations from the government. On the basis of this feedback, it drafted its election manifesto. The party also formed a research team that identified important issues for each Assembly constituency and drafted a manifesto for each seat.
Important points for speeches were sent to all leaders to use during rallies.
From November 20, 2016, to January 29 this year, BJP organised ‘Kamal Melas’ in 34 districts, where the Centre’s schemes were highlighted through exhibitions, posters and videos. For farmers, BJP first organised 3,564 ‘Alaao sabha’ (bonfire meetings), starting January 11, and then ‘Maati Tilak Pratigya Rally’ — where BJP MPs and MLAs applied ‘tilaks’ of soil on their foreheads pledging to fulfil farmers’ wishes — in all 75 districts. Under the ‘Booth Vijay Abhiyan’, the party distributed voter slips to every household with an appeal for the local candidate.
During campaigning, BJP organised 900 election rallies, 23 of which were addressed by Modi. In every Assembly segment, it organised 2 to 4 public meetings. “As an attractive feature, the party ensured that its leaders reach each constituency by helicopter,” said a BJP leader.
Vijay Bahadur Pathak, the party’s state general secretary, “People maintained faith in the work of Prime Minister Narendra Modi. Also, organisational cadre was prepared for executing the party’s campaigns and programmes.”
“The party ensured that none of its leaders made controversial remarks,” said another leader.
Organisational level
At the organisational level, the party had 2.03 crore new members during the ‘special membership campaign’ during the past year. It maintained a database of 1.8 crore members with their names and addresses. Among these members, 67,000 became active workers. Moreover, 1,025 training camps were organised for training nearly 88,000 workers in the party’s ideologies and policies.
For each of the 1,47,401 polling booths in the state, the BJP formed a booth committee of 10 to 21 members each. It organised meetings of booth presidents of all six regional units, which were addressed by Amit Shah. It held 389 Assembly meetings of 88,253 booth presidents.
The fund for party programmes — Rs 16.91 crore — was collected from members under the ‘Ajeevan Sahyog Nidhi’ campaign.
BJP also regularly made complaints and demands to the Election Commission on different issues. “That was done strategically so that the authorities at district-level follow rules and conduct polls fairly,” said BJP election management in-charge JPS Rathore. Visits of party leaders for election meetings were decided by the party state headquarters according to the caste equation of each constituency. For the first time, BJP organised a press conference of fireband leader Yogi Adityanath.
“The party also kept all senior leaders in good humour and did not give them the opportunity to speak against it. Sons of several senior leaders were given tickets to keep them happy and busy in respective constituencies,” said a BJP leader.

Majoritarianism

Majoritarianism


From Wikipedia


Majoritarianism is a traditional political philosophy or agenda that asserts that a majority (sometimes categorized by religion, language, social class, or some other identifying factor) of the population is entitled to a certain degree of primacy in society, and has the right to make decisions that affect the society. This traditional view has come under growing criticism and democracies have increasingly included constraints in what the parliamentary majority can do, in order to protect citizens' fundamental rights.[1]
This should not be confused with the concept of a majoritarian electoral system, which is a simple electoral system that usually gives a majority of seats to the party with a plurality of votes. A parliament elected by this method may be called a majoritarian parliament (e.g., the Parliament of the United Kingdom and the Parliament of India).
Under a democratic majoritarian political structure, the majority would not exclude any minority from future participation in the democratic process. Majoritarianism is sometimes pejoratively referred to by its opponents as “ocholocracy” or “tyranny of the majority”. Majoritarianism is often referred to as majority rule, which may be referring to a majority class ruling over a minority class, while not referring to the decision process called majority rule.
Contents  [hide]
1       Concept in depth
2       Types
3       History and legacy
4       Reform and backlash
5       See also
6       References
Concept in depth[edit]
Advocates of majoritarianism argue that majority decision making is intrinsically democratic and that any restriction on majority decision making is intrinsically undemocratic. If democracy is restricted by a constitution which cannot be changed by a simple majority decision then yesterday's majority is being given more weight than today's. If it is restricted by some small group, such as aristocrats, judges, priests, soldiers, or philosophers, then society becomes an oligarchy. The only restriction acceptable in a majoritarian system is that a current majority has no right to prevent a different majority emerging in the future (this could happen, for example, if a minority persuades enough of the majority to change its position). In particular, a majority cannot exclude a minority from future participation in the democratic process. Majoritarianism does not prohibit a decision being made by representatives as long as this decision is made via majority rule, as it can be altered at any time by any different majority emerging in the future.
One critique of majoritarianism is that systems without supermajority requirements for changing the rules for voting can be shown to likely be unstable.[2] Among other critiques of majoritarianism is that most decisions in fact take place not by majority rule, but by plurality, unless the voting system artificially restricts candidates or options to two only.[3] In turn, due to Arrow's paradox, it is not possible to have plurality voting systems with more than two options that retain adherence to both certain "fairness" criteria and rational decision-making criteria.[3]
Types[edit]
Majoritarianism, as a concept of government, branches out into several forms. The classic form includes unicameralism and a unitary state.
Qualified majoritarianism is a more inclusionary form, with degrees of decentralization and federalism.
Integrative majoritarianism incorporates several institutions to preserve minority groups and foster moderate political parties.[4]
History and legacy[edit]
There are relatively few instances of large-scale majority rule in recorded history, most notably the majoritarian system of Athenian democracy and other ancient Greek city-states. However, some argue that none of those Greek city-states were truly majority rule, particularly due to their exclusion of women, non-landowners, and slaves from decision-making processes. Most of the famous ancient philosophers staunchly opposed majoritarianism, because decisions based on the will of the uneducated and uninformed 'masses' are not necessarily wise or just. Plato is a prime example with his Republic, which describes a societal model based on a tripartite class structure.
Anarchist anthropologist David Graeber offers a reason as to why majority democratic government is so scarce in the historical record. "Majority democracy, we might say, can only emerge when two factors coincide: 1. a feeling that people should have equal say in making group decisions, and 2. a coercive apparatus capable of enforcing those decisions." Graeber argues that those two factors almost never meet: "Where egalitarian societies exist, it is also usually considered wrong to impose systematic coercion. Where a machinery of coercion did exist, it did not even occur to those wielding it that they were enforcing any sort of popular will."[5]
Majoritarianism (as a theory), similar to democracy, has often been used as a pretext by sizable or aggressive minorities to politically oppress other smaller (or civically inactive) minorities, or even sometimes a civically inactive majority (see Richard Nixon's reference to the "Silent Majority" that he asserted supported his policies).
This agenda is most frequently encountered in the realm of religion: In essentially all Western nations, for instance, Christmas Day—and in some countries, other important dates in the Christian calendar as well—are recognized as legal holidays; plus a particular denomination may be designated as the state religion and receive financial backing from the government (examples include the Church of England in England and the Lutheran Church in the Scandinavian countries). Virtually all countries also have one or more official languages, often to the exclusion of some minority group or groups within that country who do not speak the language or languages so designated. In most cases, those decisions have not been made using a majoritarian referendum, and even in the rare case when a referendum has been used, a new majority is not allowed to emerge at any time and repeal it.
Reform and backlash[edit]
Globe icon.
The examples and perspective in this article may not represent a worldwide view of the subject. You may improve this article, discuss the issue on the talk page, or create a new article, as appropriate. (October 2010) (Learn how and when to remove this template message)

This section does not cite any sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (October 2010) (Learn how and when to remove this template message)
TYRANNY OF THE MAJORITY.[6]... In America the majority raises formidable barriers around the liberty of opinion; within these barriers an author may write what he pleases, but woe to him if he goes beyond them.
— Alexis de Tocqueville, Democracy in America, Volume I, Chapter XV (1835)
In recent times—especially beginning in the 1960s—some forms of majoritarianism have been countered by liberal reformers in many countries[clarification needed]: in the 1963 case Abington School District v. Schempp, the United States Supreme Court declared that school-led prayer in the nation's public schools was unconstitutional, and since then many localities have sought to limit, or even prohibit, religious displays on public property.[clarification needed] The movement toward greater consideration for the rights of minorities within a society is often referred to as pluralism.[clarification needed]
This has provoked a backlash from some advocates of majoritarianism, who lament the Balkanization of society they claim has resulted from the gains made by the multicultural agenda; these concerns were articulated in a 1972 book, The Dispossessed Majority, written by Wilmot Robertson. Multiculturalists, in turn, have accused majoritarians of racism and xenophobia.[citation needed]
See also[edit]
icon  Politics portal
Argumentum ad populum
Collectivism
Consensus decision-making
Consensus democracy
Direct democracy
Minoritarianism (opposite)
Minority rights
Popular democracy
Supermajority
Tyranny of the majority
Utilitarian ethics



Democracy versus majoritarian will
Suhrith Parthasarathy 

FEBRUARY 28, 2014 00:25 IST
UPDATED: MAY 23, 2016 17:43 IST

To restore India as a liberal democratic nation, it will require more than a mere conduct of regular, supposedly free and fair, elections. We will need to shift the goalposts of our attentions to the fundamental tenets that make a democracy

It is disappointing, and even condemnable, that Penguin India capitulated to pressure from the Hindu far right in deciding to pulp all remaining copies of Wendy Doniger’s book The Hindus: An Alternative History. Penguin’s claims that Indian law — particularly Section 295A of the Indian Penal Code — makes it “difficult for any Indian publisher to uphold international standards of free expression without deliberately placing itself outside the law,” is only partially correct. The law on the subject is often onerous, and the courts’ interpretation of it is frequently inconsistent making the battle for free speech not only a difficult one, but also impossible to predict. Yet, by all reasonable accounts, Ms Doniger’s book, even if a most conservative reading of the law were employed, would not have been injuncted from publication. What’s more, the chances of Penguin and the author facing prosecution under Section 295A were distant and implausible. The publisher’s reasons for settling, therefore, appear, at best, insincere.

Individual’s right and larger society
But, read together with, among other incidents, Bloomsbury India’s decision this past January to withdraw copies of The Descent of Air India, after a complaint for defamation filed by Union Minister Mr. Praful Patel, Penguin’s choice foretells a dangerous future: one in which publishers are unwilling to fight the law’s evils. It seems even the supposed vanguards of free speech are losing faith in the state that we live in — a democracy which suffers from an ingrained illegitimacy, where a person’s right to free speech is limited by the majority’s perceived levels of tolerance. To restore India as a liberal democratic nation, it will require more than a mere conduct of regular, supposedly free and fair, elections. We will need to shift the goalposts of our attentions to the fundamental tenets that make a democracy; our political debate must subsume the philosophy of rights.

It is easy enough to begin any discussion on this matter with the Constitution of India as anchor, for subject to certain limitations it grants a right to freedom of speech and expression. But, we would do well to set aside the document for a moment, and think about what rights a democracy, properly understood, must guarantee. Our tendency, unfortunately, is to often think of democracy as a form of majoritarianism, where the will of the greatest number ought to always prevail; we, therefore, seek to balance an individual’s right with the supposed interests of the larger society. If restricting certain speech would make the majority of us happy, then such societal happiness, it is argued, would constitute good reason for restricting such speech. But this model for framing the purport of our moral rights, as the legal philosopher Ronald Dworkin, among others, argued, is fundamentally flawed. It does not comprehend what democracy, which at its heart is an interpretive concept, really means.

If democracy were to be a truly legitimate form of government, it must contain certain inherent value; and since it is difficult to argue that majoritarianism has any such value over and above its ability to institutionalise the larger goals of a legitimate government, we must reject any definition of democracy that rests purely on the rule of the majority. In other words, democracy cannot be considered an end by itself, but must represent a means to attain justice. In order to be genuinely participatory, democracy must entail more than just a commitment to elections; it must treat certain fundamental rights as distinct and incapable of being transgressed purely on the caprice of the majority.

Our greatest failing as a nation is to allow whimsical decisions of the majority to override the most fundamental moral rights that we enjoy as citizens. When the Indian Constitution says, as it does in Article 19(1)(a), that citizens have a right to freedom of speech and expression, it is memorialising a particular moral right. The limitations that it places on this right through Article 19(2) by allowing the State to make reasonable restrictions in the interests, among other things, of public order, decency or morality, are therefore to be invoked only when compelling reason is presented. The question is: what constitutes compelling reason?

The grounds that the Constitution of India provides in Article 19(2), as its text says, ought to be reasonable. And what is reasonable is to be tested not on the threshold of majoritarian will, but on larger, scrupulous standards. For example, it would be reasonable to constrain speech if it is absolutely apparent that such speech would incite the committing of an offence. Such a test was, in fact, devised by the U.S. Supreme Court in the famous Brandenburg v. Ohio case: it is only speech that incites “imminent lawless action,” the court held, which is constitutionally unprotected.

Extending American law to the Indian context is often frowned upon, especially in the context of free speech, given that the U.S. Constitution contains no equivalent of Article 19(2). But it is important to bear in mind that both the First Amendment of the U.S. Constitution (which for many decades was thought only to be a bar against prior restraint of speech) and Article 19(1)(a) of the Indian Constitution are abstract expositions of the same moral principle. The restrictions that Article 19(2) imposes are, therefore, to be interpreted on the touchstone of the same moral guidelines. It is no doubt true that according free speech an absolute status, as in America, can give rise to a number of problems, where the inherent value of speech is lost. For example, the U.S. Supreme Court, seemingly with a view to uphold the First Amendment, allows big corporations to spend unlimited funds on political advertising, thereby treating companies on a par with real people. Free speech must unquestionably partake more than the ability of the wealthy to speak, and the state has an important role to play in achieving this goal. But the restrictions that the Indian government often places on speech have little to do with such concerns of equality.

On the contrary, speech is limited in the supposed interest of the majority on a utilitarian assumption that such restriction benefits the interests of the larger society. Where the impact of a certain speech is uncertain, the benefit of doubt must be accorded to the speaker; any divergent, utilitarian argument would run counter to the theory of rights. Unfortunately, the Indian Supreme Court — and concomitantly the courts below it — allows our right to freedom of speech to wither at the first expression of an objection, where violence is implausible let alone being imminent.

This is not to suggest that the Supreme Court has never upheld the right to free speech. There have been plenty of instances where the court has overturned bans on books, movies and other forms of expressions. If Penguin had indeed lost in the trial court, it is reasonable to presume that the higher judiciary would have overturned any injunction. But, collectively, the Supreme Court’s jurisprudence in allowing speech to thrive is so poor as to make the prospect of restraining prior governmental action or more principled decisions from the lower judiciary an abandoned dream. The court seems to lack the philosophical bent of mind to consider certain rights as inviolable, as superior to the impulses of the majority.

Justifying totalitarian power
Take, for example, its decision in 2007 in Sri Baragur Ramachandrappa and others v. State of Karnataka and others. Here, the State government had issued a notification banning Dharmakaarana, a Kannada novel by Dr. P.V. Narayana on grounds that certain paragraphs in the book were objectionable, purportedly probing the character of Akkanagamma, the elder sister of the 12th century saint, Basaveshwara. The Supreme Court, contrary to questioning the government’s legitimacy in banning the book on dubious grounds that it hurt the sentiments of the “Veerashaivas,” when there was no threat of any violence, struck a dagger into the heart of free expression in India. What’s more, inexplicably, the court suggested that the onus to dislodge and rebut the government’s opinion that the offending publication was offensive lay on the novelist. This was a case of the Supreme Court justifying a totalitarian power at the hands of the state at the cost of our most fundamental rights. Regrettably, the decision is no aberration, but is symptomatic of the general approach of the apex court. That the decision represents the law of the land was made clearer when the Bombay High Court, in 2010, relied on the decision to uphold a ban on a book, Islam: A Concept of Political World Invasion …. Here, the court was unequivocal in holding that there needs to exist no clear and present danger to justify a ban on speech. It suffices to show, the court wrote, that “the language of the writing is of a nature calculated to promote feelings of enmity or hatred.”

The Supreme Court in framing its jurisprudence on free speech from the perspective of restrictions as opposed to the inviolability of the right has ensured that laws that are blatantly anti-democratic are allowed to stand. In the process, speech, which, in fact, incites offence, goes unpunished, while speech, which is found offensive by a given majority, is constrained on ambiguous grounds. What the court has effectively done is to say the government is entitled to bar speech when it believes that such constraints would benefit the community as a whole. These developments threaten not merely liberty, but democracy too. It is, perhaps, time we took our rights seriously.


(Suhrith Parthasarathy is an advocate in the Madras High Court.)

Tuesday, 28 February 2017

DONALD TRUMP LEARNS THAT REFORMING HEALTH CARE IS “COMPLICATED”

RYAN LIZZA

DONALD TRUMP LEARNS THAT REFORMING HEALTH CARE IS “COMPLICATED”

http://www.newyorker.com/news/ryan-lizza/donald-trump-learns-that-reforming-health-care-is-complicated?mbid=nl_170228_Daily&CNDID=48616832&spMailingID=10525782&spUserID=MTc4Mjk3NjQ3NjIxS0&spJobID=1102287182&spReportId=MTEwMjI4NzE4MgS2


By Ryan Lizza   February 28, 2017
Donald Trump Learns That Reforming Health Care Is “Complicated”
Trump’s White House is staffed with political neophytes, and the President himself is so inexperienced that he only yesterday determined that health care is a “complicated” issue.
PHOTOGRAPH BY EVAN VUCCI / AP
“I have to tell you, it’s an unbelievably complex subject,” President Donald Trump told a group of governors at the White House yesterday. “Nobody knew that health care could be so complicated.”

Trump is not an overly complicated rhetorician. He uses a few key phrases—call them Trumpisms—to convey ideas that he wants listeners to believe are universal. When he uses the often mocked expressions “many people are saying” or “a lot of people think,” for example, what he really means is that he is about to say something that he personally believes, which may not have any factual foundation, such as his comments about widespread voter fraud in the 2016 election or the size of crowds at his events.

“Nobody knew” is Trumpspeak for “I just found out.” Large-scale reform of the American health-care system is one of the most complicated policy issues the government faces, as all of Trump’s modern predecessors learned.

“The health care reform story illuminates almost every aspect of the presidency,” David Blumenthal and James Morone write in “The Heart of Power: Health and Politics in the Oval Office,” a 2009 examination of how eleven Presidents, from to Franklin Roosevelt to George W. Bush, grappled with the issue. “Because health reform is excruciatingly difficult to win, it tests presidents’ ideas, heart, luck, allies, and their skill at running the most complicated government machinery in the world.”

Those who were successful at pushing reform operated in extremely advantageous environments. Lyndon Johnson and Barack Obama, two Presidents who dramatically expanded coverage, were able to pass legislation largely because they had big majorities in Congress.

President Obama had an especially favorable terrain. His White House was filled with veterans from Capitol Hill. He was operating in the emergency environment of the Great Recession, which gave him more political capital. His own party was unusually united on the framework of reform, which had its roots in conservative think tanks and had already been tried in Massachusetts by a Republican governor. Even the Democratic left, which favored a single-payer system, quickly signed on to the Obama plan. Early on in the process, Obama cut deals with the major corporate interests—drug companies and the insurance industry—that previously had blocked reform. Most important, he had sixty Democratic votes in the Senate to block a filibuster. When his Senate majority slipped from sixty to fifty-nine, his legislation almost died.

The environment for reform under Trump is far more precarious. Trump’s White House is staffed with political neophytes, and the President himself is so inexperienced that he only yesterday determined that health care is a “complicated” issue. Unlike the Democrats in 2009, Republicans are divided. In the House, the most conservative members are rebelling against a core component of the leading plan being developed by Speaker Paul Ryan, who favors refundable tax credits to help Americans pay for insurance. Yesterday, the leaders of the two largest groups of conservatives, the Freedom Caucus and the Republican Study Committee, separately said that they will vote against reform bills that include tax credits, which they argue are tantamount to a new entitlement program.

In the Senate, there is no consensus among Republicans on a plan to replace Obama’s Affordable Care Act. For major parts of his effort, Trump can use the budget process known as reconciliation, which is not subject to a filibuster and which Obama used for a final vote on his plan after Senator Ted Kennedy died and was replaced by Republican Scott Brown. But Trump will still need sixty votes to complete an overhaul of the current system. There are currently only fifty-two Republican senators.

The White House staff is reportedly divided over the way forward, with Trump aide Jared Kushner and Gary Cohn, the head of National Economic Council, seen “as skeptics” of the House proposal, according to the Times. Reince Priebus, Trump’s chief of staff, and Tom Price, a former Republican congressman who is now Secretary of Health and Human Services, favor the Ryan approach.

Other important constituencies are also divided. The governors who met with Trump yesterday expressed an array of opinions about what he should do regarding the Medicaid expansion initiated by Obama. Under Obama, the insurance industry, which has frequently torpedoed reform, accepted new regulations, including a ban on denying coverage to new policyholders with preëxisting medical conditions, in exchange for the individual mandate, which required Americans to buy their products. Republicans want to keep the ban and get rid of the mandate, a deal that might be worse than the status quo for most insurers, without additional concessions.

The A.C.A. is more popular with the public than it has been since September, 2010, according to the Kaiser Health tracking poll. And during the recent congressional recess, many Republicans were faced with protests from constituents at town-hall meetings across the country. All of this has emboldened Democrats, especially those, like Senator Chuck Schumer, who have been around long enough to see health-care reform frustrate the ambitions of several Presidents.

“I predict the discord in their party will grow as Republicans return to Washington after this last week of angry town halls,” Schumer said in remarks at the National Press Club yesterday. “I believe the odds are very high we will keep the A.C.A. It will not be repealed.”

In their history of health-care reform, Blumenthal and Morone conclude with eight conditions necessary for passing major reform. The first, and perhaps most important, is “passion.”

“Major health care reform is virtually impossible, difficult to understand, swarming with interests, powered by money, and resonating with popular anxiety,” they write. “The first key to success is a president who cares about it deeply.” Any President who is just learning the basic fact that health care is “complicated” has failed the passion test. And without that, little else matters.


Ryan Lizza is the Washington correspondent for The New Yorker, and also an on-air contributor for CNN. More

Thursday, 16 February 2017

పెత్తనం పురుషులదే!

పెత్తనం పురుషులదే!
16-02-2017 00:18:00
మహిళలకు క్రమంగా తగ్గుతున్న స్వేచ్ఛ
ఇంట్లో ఏది వండాలో నిర్ణయించేదీ ఆయనే
బయటికెళ్లాలంటే శ్రీవారికి చెప్పక తప్పదు
భర్తను ఎంచుకునే స్వేచ్ఛ 5 శాతం మందికే
అక్షరాస్యత పెరిగినా అభివృద్ధి అంతంతే!
తెలుగు రాష్ర్టాల్లో పరిస్థితి మరీ ఘోరం చదువుంది.. డబ్బులున్నాయి.. కానీ స్వేచ్ఛ లేదు. ఇదీ నేటి తరం మహిళల భావన. ఇంటి నుంచి బయటకు వెళ్లాలన్నా భర్తో.. అత్తమామలకు చెప్పివెళ్లాల్సిందేనని వీరు పేర్కొంటున్నారు. పోనీ నచ్చింది వండుకుని తిందామన్నా.. దానికీ ‘ఆయన’ ఒకే చెప్పాల్సిందేనని అంటున్నారు. పైగా పదేళ్ల కిందటితో పోల్చితే ఇప్పుడు ఎక్కువ శాతం మంది మహిళలు తమకు స్వేచ్ఛ తగ్గిందని చెబుతున్నారు. ముఖ్యంగా ఏపీ, తెలంగాణల్లో అయితే ఆసుపత్రికి వెళ్లాలన్నా ఇంట్లో పెద్దలకు చెప్పి వెళ్లాల్సిందేనని 88 శాతం మంది మహిళలు పేర్కొన్నారు. చివరకు ఏది వండాలో కూడా పురుషులే నిర్ణయిస్తున్నారని 62 శాతం మంది తెలుగు మహిళలు అభిప్రాయపడుతున్నారు. కాగా బాలికల లింగ నిష్పత్తి, అక్షరాస్యత పెరిగినా మహిళా స్వేచ్ఛ విషయంలో ఆశించినంత మార్పు లేదని నిపుణులు చెబుతున్నారు.

ఇప్పటికీ చాలా విషయాల్లో మహిళలకు స్వేచ్ఛ అంతంత మాత్రంగానే ఉంటోందని వివరిస్తున్నారు. మొత్తానికి దేశంలో 65 శాతం మంది మహిళలు చదువుకోగా.. భర్తను ఎంపిక చేసుకోగలిగేంత స్వేచ్ఛ కేవలం అయిదు శాతం మందికి మాత్రమే ఉంది. 2005, 2012లో మేరీలాండ్‌ యూనివర్శిటీ, నేషనల్‌ కౌన్సిల్‌ ఫర్‌ అప్లైడ్‌ ఎకనమిక్‌ రీసెర్చ్‌లు సంయుక్తంగా జరిపిన భారత మానవ అభివృద్ధి సర్వేలను పరిశీలిస్తే ఈ వివరాలు స్పష్టమయ్యాయి. దేశ వ్యాప్తంగా అన్ని రాష్ర్టాలు, నగరాలు, కొన్ని గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో 34 వేల మంది మహిళల వద్ద ఈ సర్వే నిర్వహించారు. 15 ఏళ్ల నుంచి 81 ఏళ్ల మధ్య వయసున్న మహిళలు ఈ సర్వేలో పాల్గొన్నారు. 79.8 శాతం మంది మహిళలు పరిస్థితి దారుణంగా ఉన్నట్లు తెలిపారు. ఆసుపత్రికి వెళ్లాలన్నా ఇంట్లో అనుమతి తప్పనిసరిగా తీసుకోవాల్సిందేనని వివరించారు. 2005లో ఈ శాతం 74.2గా ఉంది. అంటే.. ఇప్పుడు అదనంగా అయిదు శాతం మంది మహిళలు.. పెద్దలకు చెప్పకుండా ఆసుపత్రికి వెళ్లే స్వేచ్ఛ కూడా లేదని స్పష్టం చేశారు.

73 శాతం మంది మహిళలు తమ జీవిత భాగస్వాములను తల్లిదండ్రులు, బంధువులు కలిసి ఎంపిక చేస్తారని చెప్పారు. 5 శాతం మంది మాత్రం తామే ఎంచుకోగలమని వివరించారు. కాగా పురుషులకు సంబంధించి ఇలాంటి సర్వే నిర్వహించలేదు. దేశంలోని ఇతర ప్రాంతాలతో పోల్చితే ఈశాన్య రాష్ర్టాల మహిళలకు జీవిత భాగస్వామిని ఎంపిక చేసుకోవడంలో స్వేచ్ఛ ఎక్కువ. ఉత్తరాది మహిళలకు ఈ విషయంలో స్వేచ్ఛ చాలా తక్కువగా ఉంది. మొత్తం మీద దేశంలో 80 శాతం మంది స్ర్తీలు ఇంటి నుంచి బయటకు వెళ్లాలంటే భర్త అనుమతి ఉండాల్సిందేనని భావిస్తున్నారు. వీరిలో 79.94 శాతం మంది అత్తల అనుమతి కూడా కావాలని చెబుతుండగా.. 79.89 శాతం మంది మావయ్య అనుమతీ ఉండాల్సిందేననీ భావిస్తున్నారు. అంటే మొత్తం మీద దాదాపు 80% మహిళలు బయటకు వెళ్లాలంటే ఇంట్లో భర్త, అత్తమామలకు చెప్పి వెళ్లాల్సిందే. ఇంటి పక్కన ఉండే కిరాణా దుకాణానికి వెళ్లాలన్నా.. పెద్దల అనుమతి ఉండాలని 58% చెప్పారు. 2005లో ఇలా అభిప్రాయపడిన వారు 44.8 శాతం మందే. కాగా.. ప్రస్తుతం మహిళలపై నేరాలు పెరుగుతుండటంతో వారిని బయటకు పంపాలంటే కాస్త ఆలోచించాల్సిందేనని ఇంట్లో పెద్దలు చెబుతున్నారు.

తొలి చూపు..!
65 శాతం మంది మహిళలు తమకు భర్త పెళ్లిలోనే మొదటిసారిగా పరిచయమవుతున్నట్లు తెలిపారు.
హార్లో అయితే 94%మహిళలు పెళ్లి రోజుకు ముందు తమ భర్త ఎలా ఉంటారో కూడా తెలియదని చెబుతున్నారు.
ఉమ్మడి ఏపీలో లింగ నిష్పత్తి 993గా ఉన్నా.. 88.7%మందికి ఆసుపత్రికి వెళ్లాలంటే ఇంట్లో అనుమతి తప్పనిసరిగా ఉండాల్సిందే. ఇది దేశ సగటు దాదాపు 80%కన్నా ఎక్కువే.
ఢిల్లీలో 86.21%మంది చదువుకున్న మహిళలున్నా.. భర్తను ఎంచుకోగలిగేంత స్వేచ్ఛ ఉన్న వారు 2.09%మందే. అక్షరాస్యత తక్కువగా ఉన్న మేఘాలయలో 76.9%భర్తలను సొంతంగా ఎంపిక చేసుకోగలమన్నారు.


వంట నిర్ణయమూ శ్రీవారిదే..!
సర్వేలో పాల్గొన్న వారిలో 92.89 శాతం మంది మహిళలు వంట వండుతున్నట్లు చెప్పారు. వీరిలో 50 శాతం మంది ఇంట్లో ఏమి వండాలో భర్తే నిర్ణయిస్తారని వివరించారు. గతంతో పోల్చితే ఈ పరిస్థితి రానురానూ తీసికట్టుగా తయారవుతోంది. 2005లో ఇంట్లో ఏమి వండాలో ఎక్కువగా మహిళలే నిర్ణయించేవారు. ఇప్పుడు ఈ విషయంలోనూ పురుషుల పాత్ర పెరుగుతోంది. ఏపీ తెలంగాణల్లో అయితే ఏమి వండాలన్నది నిర్ణయించే విషయంలో భర్తలు జోక్యం చేసుకుంటున్నట్లు 62%మహిళలు తెలిపారు.

Tuesday, 14 February 2017

Magic realism

Magic realism
https://en.wikipedia.org/wiki/Magic_realism

1 : A literary genre or style associated especially with Latin America that incorporates fantastic or mythical elements into otherwise realistic fiction —called also magical realism. 

2 : painting in a meticulously realistic style of imaginary or fantastic scenes or images.  

From Wikipedia, the free encyclopedia
Not to be confused with science fantasy.
Magical realism, magic realism, or marvelous realism is a genre of narrative fiction and, more broadly, art (literature, painting, film, theatre, etc.) that, while encompassing a range of subtly different concepts, expresses a primarily realistic view of the real world while also adding or revealing magical elements. It is sometimes called fabulism, in reference to the conventions of fables, myths, and allegory. "Magical realism", perhaps the most common term, often refers to fiction and literature in particular,[1]:1–5 with magic or the supernatural presented in an otherwise real-world or mundane setting.
The terms are broadly descriptive rather than critically rigorous. Matthew Strecher defines magic realism as "what happens when a highly detailed, realistic setting is invaded by something too strange to believe."[2] Many writers are categorized as "magical realists," which confuses the term and its wide definition.[3] Magical realism is often associated with Latin American literature, particularly authors including Gabriel García Márquez, Jorge Luis Borges, Miguel Angel Asturias, and Isabel Allende. In English literature, its chief exponents include Salman Rushdie and Alice Hoffman.

Etymology[edit]
While the term magical realism first appeared in 1955,[1]:16 the term Magischer Realismus, translated as magic realism, was first used by German art critic Franz Roh in 1925[4] to refer to a painterly style also known as Neue Sachlichkeit (the New Objectivity),[5] an alternative to expressionism championed by fellow German museum director Gustav Hartlaub.[1]:9–11[6] Roh identified magic realism's accurate detail, smooth photographic clarity, and portrayal of the 'magical' nature of the rational world. It reflects the uncanniness of people and our modern technological environment.[1]:9–10 Roh believed that magic realism was related to, but distinct from, surrealism, due to magic realism's focus on the material object and the actual existence of things in the world, as opposed to surrealism's more cerebral, psychological and subconscious reality.[1]:12 Magic realism was later used to describe the uncanny realism by American painters such as Ivan Albright, Paul Cadmus, George Tooker and Viennese-born Henry Koerner, along other artists during the 1940s and 1950s. However, in contrast with its use in literature, magic realist art does not often include overtly fantastic or magical content, but rather looks at the mundane through a hyper-realistic and often mysterious lens.[7]
German magic realist paintings influenced the Italian writer Massimo Bontempelli, who has been called the first to apply magic realism to writing, aiming to capture the fantastic, mysterious nature of reality. In 1926 he founded the magic realist magazine 900.Novecento, and his writings influenced Belgian magic realist writers Johan Daisne and Hubert Lampo.[1]:13–14
Roh's magic realism also influenced writers in Hispanic America, where it was translated as realismo mágico in 1927. Venezuelan writer Arturo Uslar-Pietri, who had known Bontempelli, wrote influential magic realist short stories in the 1930s and 40s that focused on the mystery and reality of how we live.[1]:14–15 Luis Leal attests that Pietri seemed to have been the first to adopt the term realismo mágico in Hispanic America in 1948.[8] French-Russian Cuban writer Alejo Carpentier, who rejected Roh's magic realism as tiresome pretension, developed his related concept lo real maravilloso, or marvelous realism, in 1949.[1]:14 Maggie Ann Bowers writes that marvelous realist literature and art expresses "the seemingly opposed perspectives of a pragmatic, practical and tangible approach to reality and an acceptance of magic and superstition" within an environment of differing cultures.[1]:2–3
The term magical realism, as opposed to magic realism, first emerged in the 1955 essay "Magical Realism in Spanish American Fiction" by critic Angel Flores to refer to writing that combines aspects of magic realism and marvelous realism. While Flores named Jorge Luis Borges as the first magical realist, he failed to acknowledge either Carpentier or Pietri for bringing Roh's magic realism to Latin America. Borges is often seen as a predecessor of magical realists, with only Flores considering him a true magical realist.[1]:16–18
After Flores's essay, there was a resurgence of interest in marvelous realism, which, after the Cuban revolution of 1959, led to the term magical realism being applied to a new type of literature known for matter-of-fact portrayal of magical events.[1]:18
Literature[edit]
Characteristics[edit]
The extent to which the characteristics below apply to a given magic realist text varies. Every text is different and employs a smattering of the qualities listed here. However, they accurately portray what one might expect from a magic realist text.
Fantastical elements[edit]
Magical realism portrays fantastical events in an otherwise realistic tone. It brings fables, folk tales, and myths into contemporary social relevance. Fantasy traits given to characters, such as levitation, telepathy, and telekinesis, help to encompass modern political realities that can be phantasmagorical.[9]
Real-world setting[edit]
The existence of fantasy elements in the real world provides the basis for magical realism. Writers do not invent new worlds but reveal the magical in this world, as was done by Gabriel García Márquez who wrote the seminal work of the style, One Hundred Years of Solitude.[10] In the binary world of magical realism, the supernatural realm blends with the natural, familiar world.[11]
Authorial reticence[edit]
Authorial reticence is the "deliberate withholding of information and explanations about the disconcerting fictitious world".[12] The narrator is indifferent, a characteristic enhanced by this absence of explanation of fantastic events; the story proceeds with "logical precision" as if nothing extraordinary took place.[13][14] Magical events are presented as ordinary occurrences; therefore, the reader accepts the marvelous as normal and common.[15] Explaining the supernatural world or presenting it as extraordinary would immediately reduce its legitimacy relative to the natural world. The reader would consequently disregard the supernatural as false testimony.
Plenitude[edit]
In his essay "The Baroque and the Marvelous Real", Cuban writer Alejo Carpentier defined the baroque by a lack of emptiness, a departure from structure or rules, and an "extraordinary" abundance (plenitude) of disorienting detail (citing Mondrian as its opposite). From this angle, Carpentier views the baroque as a layering of elements, which translates easily into the post-colonial or transcultural Latin American atmosphere that he emphasizes in The Kingdom of this World.[16] "America, a continent of symbiosis, mutations... mestizaje, engenders the baroque,"[17] made explicit by elaborate Aztec temples and associative Nahuatl poetry. These mixing ethnicities grow together with the American baroque; the space in between is where the "marvelous real" is seen. Marvelous: not meaning beautiful and pleasant, but extraordinary, strange, and excellent. Such a complex system of layering—encompassed in the Latin American "boom" novel, such as One Hundred Years of Solitude—aims towards "translating the scope of America".[18]
Hybridity[edit]
Magical realism plot lines characteristically employ hybrid multiple planes of reality that take place in "inharmonious arenas of such opposites as urban and rural, and Western and indigenous".[19][20]
Metafiction[edit]
Main article: Metafiction
This trait centers on the reader's role in literature. With its multiple realities and specific reference to the reader’s world, it explores the impact fiction has on reality, reality on fiction and the reader’s role in between; as such, it is well suited for drawing attention to social or political criticism. Furthermore, it is the tool paramount in the execution of a related and major magic realist phenomenon: textualization. This term defines two conditions—first, where a fictitious reader enters the story within a story while reading it, making us self-conscious of our status as readers—and secondly, where the textual world enters into the reader's (our) world. Good sense would negate this process but ‘magic’ is the flexible convention that allows it.[21]
Heightened awareness of mystery[edit]
Something that most critics agree on is this major theme. Magic realist literature tends to read at an intensified level. Taking One Hundred Years of Solitude, the reader must let go of preexisting ties to conventional exposition, plot advancement, linear time structure, scientific reason, etc., to strive for a state of heightened awareness of life's connectedness or hidden meanings. Luis Leal articulates this feeling as "to seize the mystery that breathes behind things",[22] and supports the claim by saying a writer must heighten his senses to the point of "estado limite" (translated as "limit state" or "extreme") in order to realize all levels of reality, most importantly that of mystery.[23]
Political critique[edit]
Magic realism contains an "implicit criticism of society, particularly the elite".[24] Especially with regard to Latin America, the style breaks from the inarguable discourse of "privileged centers of literature".[25] This is a mode primarily about and for "ex-centrics": the geographically, socially and economically marginalized. Therefore, magic realism's ‘alternative world’ works to correct the reality of established viewpoints (like realism, naturalism, modernism). Magic realist texts, under this logic, are subversive texts, revolutionary against socially dominant forces. Alternatively, the socially dominant may implement magical realism to disassociate themselves from their "power discourse".[26] Theo D’haen calls this change in perspective "decentering."
Origins[edit]
Literary magic realism originated in Latin America. Writers often traveled between their home country and European cultural hubs, such as Paris or Berlin, and were influenced by the art movement of the time.[27][28] Cuban writer Alejo Carpentier and Venezuelan Arturo Uslar-Pietri, for example, were strongly influenced by European artistic movements, such as Surrealism, during their stays in Paris in the 1920s and 1930s.[1] One major event that linked painterly and literary magic realisms was the translation and publication of Franz Roh's book into Spanish by Spain's Revista de Occidente in 1927, headed by major literary figure José Ortega y Gasset. "Within a year, Magic Realism was being applied to the prose of European authors in the literary circles of Buenos Aires."[29] Jorge Luis Borges inspired and encouraged other Latin American writers in the development of magical realism - particularly with his first magical realist publication, Historia universal de la infamia in 1935.[13] Between 1940 and 1950, magical realism in Latin America reached its peak, with prominent writers appearing mainly in Argentina.[13]
The theoretical implications of visual art's magic realism greatly influenced European and Latin American literature. Italian Massimo Bontempelli, for instance, claimed that literature could be a means to create a collective consciousness by "opening new mythical and magical perspectives on reality", and used his writings to inspire an Italian nation governed by Fascism.[1] Pietri was closely associated with Roh's form of magic realism and knew Bontempelli in Paris. Rather than follow Carpentier's developing versions of "the (Latin) American marvelous real," Uslar-Pietri's writings emphasize "the mystery of human living amongst the reality of life". He believed magic realism was "a continuation of the vanguardia [or Avant-garde] modernist experimental writings of Latin America".[1]
Major topics in criticism[edit]
Ambiguities in definition[edit]
The Mexican critic Luis Leal summed up the difficulty of defining magical realism by writing, "If you can explain it, then it's not magical realism."[30] He offers his own definition by writing, "Without thinking of the concept of magical realism, each writer gives expression to a reality he observes in the people. To me, magical realism is an attitude on the part of the characters in the novel toward the world," or toward nature.
Leal and Irene Guenther both quote Arturo Uslar-Pietri, who described "man as a mystery surrounded by realistic facts. A poetic prediction or a poetic denial of reality. What for lack of another name could be called a magical realism."[31] It is worth noting that Pietri, in presenting his term for this literary tendency, always kept its definition open by means of a language more lyrical and evocative than strictly critical, as in this 1948 statement. When academic critics attempted to define magical realism with scholarly exactitude, they discovered that it was more powerful than precise. Critics, frustrated by their inability to pin down the term's meaning, have urged its complete abandonment. Yet in Pietri's vague, ample usage, magical realism was wildly successful in summarizing for many readers their perception of much Latin American fiction; this fact suggests that the term has its uses, so long as it is not expected to function with the precision expected of technical, scholarly terminology."[citation needed]
Western and native worldviews[edit]
The critical perspective towards magical realism as a conflict between reality and abnormality stems from the Western reader's disassociation with mythology, a root of magical realism more easily understood by non-Western cultures.[27] Western confusion regarding magical realism is due to the "conception of the real" created in a magical realist text: rather than explain reality using natural or physical laws, as in typical Western texts, magical realist texts create a reality "in which the relation between incidents, characters, and setting could not be based upon or justified by their status within the physical world or their normal acceptance by bourgeois mentality".[32]
Guatemalan author William Spindler's article, “Magic realism: a typology”,[33] suggests that there are three kinds of magic realism, which however are by no means incompatible: European ‘metaphysical’ magic realism, with its sense of estrangement and the uncanny, exemplified by Kafka’s fiction; ‘ontological’ magical realism, characterized by ‘matter-of-factness’ in relating ‘inexplicable’ events; and ‘anthropological’ magical realism, where a Native worldview is set side by side with the Western rational worldview.[34] Spindler’s typology of magic realism has been criticized as “an act of categorization which seeks to define Magic Realism as a culturally specific project, by identifying for his readers those (non-modern) societies where myth and magic persist and where Magic Realism might be expected to occur. There are objections to this analysis. Western rationalism models may not actually describe Western modes of thinking and it is possible to conceive of instances where both orders of knowledge are simultaneously possible.”[35]
Lo real maravilloso[edit]
Alejo Carpentier originated the term lo real maravilloso (roughly "the marvelous real") in the prologue to his novel The Kingdom of this World (1949); however, some debate whether he is truly a magical realist writer, or simply a precursor and source of inspiration. Maggie Bowers claims he is widely acknowledged as the originator of Latin American magical realism (as both a novelist and critic);[1] she describes Carpentier's conception as a kind of heightened reality where elements of the miraculous can appear while seeming natural and unforced. She suggests that by disassociating himself and his writings from Roh's painterly magic realism, Carpentier aimed to show how—by virtue of Latin America's varied history, geography, demography, politics, myths, and beliefs—improbable and marvelous things are made possible.[1] Furthermore, Carpentier's meaning is that Latin America is a land filled with marvels, and that "writing about this land automatically produces a literature of marvelous reality".[36]

Alejo Carpentier
"The marvelous" may be easily confused with magical realism, as both modes introduce supernatural events without surprising the implied author. In both, these magical events are expected and accepted as everyday occurrences. However, the marvelous world is a unidimensional world. The implied author believes that anything can happen here, as the entire world is filled with supernatural beings and situations to begin with. Fairy tales are a good example of marvelous literature. The important idea in defining the marvelous is that readers understand that this fictional world is different from the world where they live. The "marvelous" one-dimensional world differs from the bidimensional world of magical realism, as in the latter, the supernatural realm blends with the natural, familiar world (arriving at the combination of two layers of reality: bidimensional).[11] While some use the terms magical realism and lo real maravilloso interchangeably, the key difference lies in the focus.[37]
Critic Luis Leal attests that Carpentier was an originating pillar of the magical realist style by implicitly referring to the latter's critical works, writing that "The existence of the marvelous real is what started magical realist literature, which some critics claim is the truly American literature."[38] It can consequently be drawn that Carpentier's "lo real maravilloso" is especially distinct from magical realism by the fact that the former applies specifically to America.[39] On that note, Lee A. Daniel categorizes critics of Carpentier into three groups: those that don't consider him a magical realist whatsoever (Ángel Flores), those that call him "a mágicorealista writer with no mention of his "lo real maravilloso" (Gómez Gil, Jean Franco, Carlos Fuentes)," and those that use the two terms interchangeably (Fernando Alegria, Luis Leal, Emir Rodriguez Monegal).[20]
Latin American exclusivity[edit]
Criticism that Latin America is the birthplace and cornerstone of all things magic realist is quite common. Ángel Flores does not deny that magical realism is an international commodity but articulates that it has a Hispanic birthplace, writing that, "Magical realism is a continuation of the romantic realist tradition of Spanish language literature and its European counterparts."[40] Flores is not alone on this front; there is argument between those who see magical realism as a Latin American invention and those who see it as the global product of a postmodern world.[41] Irene Guenther concludes, "Conjecture aside, it is in Latin America that [magic realism] was primarily seized by literary criticism and was, through translation and literary appropriation, transformed."[42] Magic realism has taken on an internationalization: dozens of non-Hispanic writers are categorized as such, and many believe that it truly is an international commodity.[43]
Postmodernism[edit]
Taking into account that, theoretically, magical realism was born in the 20th century, some have argued that connecting it to postmodernism is a logical next step. To further connect the two concepts, there are descriptive commonalities between the two that Belgian critic Theo D'haen addresses in his essay, "Magical Realism and Postmodernism". While authors such as Günter Grass, Thomas Bernhard, Peter Handke, Italo Calvino, John Fowles, Angela Carter, John Banville, Michel Tournier, Giannina Braschi, Willem Brakman and Louis Ferron might be widely considered postmodernist, they can "just as easily be categorized...magic realist".[44] A list has been compiled of characteristics one might typically attribute to postmodernism, but which also could describe literary magic realism: "self-reflexiveness, metafiction, eclecticism, redundancy, multiplicity, discontinuity, intertextuality, parody, the dissolution of character and narrative instance, the erasure of boundaries, and the destabilization of the reader."[45] To further connect the two, magical realism and postmodernism share the themes of post-colonial discourse, in which jumps in time and focus cannot really be explained with scientific but rather with magical reasoning; textualization (of the reader); and metafiction.
Concerning attitude toward audience, the two have, some argue, a lot in common. Magical realist works do not seek to primarily satisfy a popular audience, but instead, a sophisticated audience that must be attuned to noticing textual "subtleties".[13] While the postmodern writer condemns escapist literature (like fantasy, crime, ghost fiction), he/she is inextricably related to it concerning readership. There are two modes in postmodern literature: one, commercially successful pop fiction, and the other, philosophy, better suited to intellectuals. A singular reading of the first mode will render a distorted or reductive understanding of the text. The fictitious reader—such as Aureliano from 100 Years of Solitude—is the hostage used to express the writer’s anxiety on this issue of who is reading the work and to what ends, and of how the writer is forever reliant upon the needs and desires of readers (the market).[46] The magic realist writer with difficulty must reach a balance between saleability and intellectual integrity. Wendy Faris, talking about magic realism as a contemporary phenomenon that leaves modernism for postmodernism, says, "Magic realist fictions do seem more youthful and popular than their modernist predecessors, in that they often (though not always) cater with unidirectional story lines to our basic desire to hear what happens next. Thus they may be more clearly designed for the entertainment of readers."[47]
Comparison with related genres[edit]
When attempting to define what something is, it is often helpful to define what something is not. It is also important to note that many literary critics attempt to classify novels and literary works in only one genre, such as "romantic" or "naturalist", not always taking into account that many works fall into multiple categories.[13] Much discussion is cited from Maggie Ann Bowers' book Magic(al) Realism, wherein she attempts to delimit the terms magic realism and magical realism by examining the relationships with other genres such as realism, surrealism, fantastic literature, science fiction and its African version, the Animist Realism.
Realism[edit]
Realism is an attempt to create a depiction of actual life; a novel does not simply rely on what it presents but how it presents it. In this way, a realist narrative acts as framework by which the reader constructs a world using the raw materials of life. Understanding both realism and magical realism within the realm of a narrative mode is key to understanding both terms. Magical realism "relies upon the presentation of real, imagined or magical elements as if they were real. It relies upon realism, but only so that it can stretch what is acceptable as real to its limits".[48]
As a simple point of comparison, Roh's differentiation between expressionism and post-expressionism as described in German Art in the 20th Century, may be applied to magic realism and realism. Realism pertains to the terms "history", "mimetic", "familiarization", "empiricism/logic", "narration", "closure-ridden/reductive naturalism", and "rationalization/cause and effect".[49] On the other hand, magic realism encompasses the terms "myth/legend," "fantastic/supplementation," "defamiliarization," "mysticism/magic," "meta-narration," "open-ended/expansive romanticism," and "imagination/negative capability."[49]
Surrealism[edit]
Surrealism is often confused with magical realism as they both explore illogical or non-realist aspects of humanity and existence. There is a strong historical connection between Franz Roh's concept of magic realism and surrealism, as well as the resulting influence on Carpentier's marvelous reality; however, important differences remain. Surrealism "is most distanced from magical realism [in that] the aspects that it explores are associated not with material reality but with the imagination and the mind, and in particular it attempts to express the 'inner life' and psychology of humans through art." It seeks to express the sub-conscious, unconscious, the repressed and inexpressible. Magical realism, on the other hand, rarely presents the extraordinary in the form of a dream or a psychological experience. "To do so," Bowers writes, "takes the magic of recognizable material reality and places it into the little understood world of the imagination. The ordinariness of magical realism's magic relies on its accepted and unquestioned position in tangible and material reality."[50]
Imaginary Realism[edit]

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (February 2015) (Learn how and when to remove this template message)
Imaginary Realism is a term first coined by Dutch painter Carel Willink as a pendant of magic realism. Where magic realism uses fantastical and unreal elements, imaginary realism strictly uses realistic elements in an imagined scene. As such, the classic painters with their biblical and mythological scenes, can be qualified as 'imaginary realists'. With the increasing availability of photo editing software, also art photographers like Karl Hammer and others create artistic works in this genre.
Fabulism[edit]
Fabulism traditionally refers to fables, parables, and myths, and is sometimes used in contemporary contexts for authors whose work falls within or relates to Magical Realism. Italo Calvino is an example of a writer in the genre who uses the term fabulist.
Fantasy[edit]
Prominent English-language fantasy writers have said that "magic realism" is only another name for fantasy fiction. Gene Wolfe said, "magic realism is fantasy written by people who speak Spanish",[51] and Terry Pratchett said magic realism "is like a polite way of saying you write fantasy".[52]
However, Amaryll Beatrice Chanady distinguishes magical realist literature from fantasy literature ("the fantastic") based on differences between three shared dimensions: the use of antinomy (the simultaneous presence of two conflicting codes), the inclusion of events that cannot be integrated into a logical framework, and the use of authorial reticence. In fantasy, the presence of the supernatural code is perceived as problematic, something that draws special attention—where in magical realism, the presence of the supernatural is accepted. In fantasy, while authorial reticence creates a disturbing effect on the reader, it works to integrate the supernatural into the natural framework in magical realism. This integration is made possible in magical realism as the author presents the supernatural as being equally valid to the natural. There is no hierarchy between the two codes.[53] The ghost of Melquíades in Márquez's One Hundred Years of Solitude or the baby ghost in Toni Morrison's Beloved who visit or haunt the inhabitants of their previous residence are both presented by the narrator as ordinary occurrences; the reader, therefore, accepts the marvelous as normal and common.[15]
To Clark Zlotchew, the differentiating factor between the fantastic and magical realism is that in fantastic literature, such as Kafka's story "The Metamorphosis", there is a hesitation experienced by the protagonist, implied author or reader in deciding whether to attribute natural or supernatural causes to an unsettling event, or between rational or irrational explanations.[54] Fantastic literature has also been defined as a piece of narrative in which there is a constant faltering between belief and non-belief in the supernatural or extraordinary event.
In Leal's view, writers of fantasy literature, such as Borges, can create "new worlds, perhaps new planets. By contrast, writers like García Márquez, who use magical realism, don't create new worlds, but suggest the magical in our world."[10] In magical realism, the supernatural realm blends with the natural, familiar world. This twofold world of magical realism differs from the onefold world that can be found in fairy-tale and fantasy literature.[11]
Animist realism[edit]
The Animist realism is a new term for conceptualizing the African literature that has been written based on the strong presence of the imaginary ancestor, the traditional religion and especially the animism of African cultures.
The term was used by Pepetela (1989)[55] and Harry Garuba (2003)[56] to be a new conception of magic realism in African literature.
Science fiction[edit]
While science fiction and magical realism both bend the notion of what is real, toy with human imagination, and are forms of (often fantastical) fiction, they differ greatly. Bower's cites Aldous Huxley's Brave New World as a novel that exemplifies the science fiction novel's requirement of a "rational, physical explanation for any unusual occurrences". Huxley portrays a world where the population is highly controlled with mood enhancing drugs, which are controlled by the government. In this world, there is no link between copulation and reproduction. Humans are produced in giant test tubes, where chemical alterations during gestation determine their fates. Bowers argues that, "The science fiction narrative's distinct difference from magical realism is that it is set in a world different from any known reality and its realism resides in the fact that we can recognize it as a possibility for our future. Unlike magical realism, it does not have a realistic setting that is recognizable in relation to any past or present reality."[57]
Major authors and works[edit]
Although critics and writers debate which authors or works fall within the magical realism genre, the following authors represent the narrative mode. Within the Latin American world, the most iconic of magical realist writers are Jorge Luis Borges[citation needed] and Nobel Laureate Gabriel García Márquez, whose novel One Hundred Years of Solitude was an instant worldwide success.

Plaque of Gabriel García Márquez, Paris
García Márquez confessed: "My most important problem was destroying the line of demarcation that separates what seems real from what seems fantastic."[58] Isabel Allende was the first Latin American woman writer recognized outside the continent. Her most well-known novel, The House of the Spirits, is arguably similar to García Márquez's style of magical realist writing.[1]:43 Another notable novelist is Laura Esquivel, whose Like Water for Chocolate tells the story of the domestic life of women living on the margins of their families and society. The novel's protagonist, Tita, is kept from happiness and marriage by her mother. "Her unrequited love and ostracism from the family lead her to harness her extraordinary powers of imbuing her emotions to the food she makes. In turn, people who eat her food enact her emotions for her. For example, after eating a wedding cake Tita made while suffering from a forbidden love, the guests all suffer from a wave of longing. The Mexican Juan Rulfo pioneered the exposition through a non-linear structure with his short novel Pedro Páramo that tells the story of Comala both as a lively town in times of the eponymous Pedro Páramo and as a ghost town through the eyes of his son Juan Preciado who returns to Comala to fulfil a promise to her dead mother.
In the English-speaking world, major authors include British Indian writer Salman Rushdie, English radical Joss Sheldon, African American novelists Toni Morrison and Gloria Naylor, Latinos, as Ana Castillo, Rudolfo Anaya, Daniel Olivas, and Helena Maria Viramontes, Native American authors Louise Erdrich and Sherman Alexie; English author Louis de Bernières and English feminist writer Angela Carter. Perhaps the best known is Rushdie, whose "language form of magical realism straddles both the surrealist tradition of magic realism as it developed in Europe and the mythic tradition of magical realism as it developed in Latin America".[1] Morrison's most notable work, Beloved, tells the story of a mother who, haunted by the ghost of her child, learns to cope with memories of her traumatic childhood as an abused slave and the burden of nurturing children into a harsh and brutal society.[1] Jonathan Safran Foer uses magical realism in exploring the history of the stetl and Holocaust in Everything Is Illuminated.
In Norway, the writers Erik Fosnes Hansen, Jan Kjærstad as well as the young novelist, Rune Salvesen, have marked themselves as premier writers of magical realism, something which has been seen as very un-Norwegian.
For a detailed list of authors and works considered magical realist please see Magic realism novels.
Visual art[edit]
Historical development[edit]

Giorgio de Chirico, Love Song 1914, Museum of Modern Art
The painterly style began evolving as early as the first decade of the 20th century,[59] but 1925 was when magischer realismus and neue sachlichkeit were officially recognized as major trends. This was the year that Franz Roh published his book on the subject, Nach Expressionismus: Magischer Realismus: Probleme der neuesten europäischen Malerei (translated as After Expressionism: Magical Realism: Problems of the Newest European Painting) and Gustav Hartlaub curated the seminal exhibition on the theme, entitled simply Neue Sachlichkeit (translated as New Objectivity), at the Kunsthalle Mannheim in Mannheim, Germany.[60] Irene Guenthe refers most frequently to the New Objectivity, rather than magical realism; which is attributed to that New objectivity is practical based, referential (to real practicing artists), while the magical realism is theoretical or critic's rhetoric. Eventually under Massimo Bontempelli guidance, the term magic realism was fully embraced by the German as well as in Italian practicing communities.[61]
New Objectivity saw an utter rejection of the preceding impressionist and expressionist movements, and Hartlaub curated his exhibition under the guideline: only those, "who have remained true or have returned to a positive, palpable reality,"[62] in order to reveal the truth of the times,"[63] would be included. The style was roughly divided into two subcategories: conservative, (neo-) classicist painting, and generally left-wing, politically motivated Verists.[63] The following quote by Hartlaub distinguishes the two, though mostly with reference to Germany; however, one might apply the logic to all relevant European countries. "In the new art, he saw"[63]
a right, a left wing. One, conservative towards Classicism, taking roots in timelessness, wanting to sanctify again the healthy, physically plastic in pure drawing after nature...after so much eccentricity and chaos [a reference to the repercussions of World War I]... The other, the left, glaringly contemporary, far less artistically faithful, rather born of the negation of art, seeking to expose the chaos, the true face of our time, with an addiction to primitive fact-finding and nervous baring of the self... There is nothing left but to affirm it [the new art], especially since it seems strong enough to raise new artistic willpower.[64]
Both sides were seen all over Europe during the 1920s and 1930s, ranging from the Netherlands to Austria, France to Russia, with Germany and Italy as centers of growth.[65] Indeed, Italian Giorgio de Chirico, producing works in the late 1910s under the style arte metafisica (translated as Metaphysical art), is seen as a precursor and as having an "influence...greater than any other painter on the artists of New Objectivity".[66][67]
Further afield, American painters were later (in the 1940s and 1950s, mostly) coined magical realists; a link between these artists and the Neue Sachlichkeit of the 1920s was explicitly made in the New York Museum of Modern Art exhibition, tellingly titled "American Realists and Magic Realists."[68] French magical realist Pierre Roy, who worked and showed successfully in the US, is cited as having "helped spread Franz Roh's formulations" to the United States.[69]
Magic realism that excludes the overtly fantastic[edit]
When art critic Franz Roh applied the term magic realism to visual art in 1925, he was designating a style of visual art that brings extreme realism to the depiction of mundane subject matter, revealing an "interior" mystery, rather than imposing external, overtly magical features onto this everyday reality. Roh explains,
We are offered a new style that is thoroughly of this world that celebrates the mundane. This new world of objects is still alien to the current idea of Realism. It employs various techniques that endow all things with a deeper meaning and reveal mysteries that always threaten the secure tranquility of simple and ingenuous things.... it is a question of representing before our eyes, in an intuitive way, the fact, the interior figure, of the exterior world.[70]
In painting, magical realism is a term often interchanged with post-expressionism, as Ríos also shows, for the very title of Roh's 1925 essay was "Magical Realism:Post-Expressionism".[70] Indeed, as Dr. Lois Parkinson Zamora of the University of Houston writes, "Roh, in his 1925 essay, described a group of painters whom we now categorize generally as Post-Expressionists." [11]

Alexander Kanoldt, Still Life II 1922
Roh used this term to describe painting that signaled a return to realism after expressionism's extravagances, which sought to redesign objects to reveal the spirits of those objects. Magical realism, according to Roh, instead faithfully portrays the exterior of an object, and in doing so the spirit, or magic, of the object reveals itself. One could relate this exterior magic all the way back to the 15th century. Flemish painter Van Eyck (1395–1441) highlights the complexity of a natural landscape by creating illusions of continuous and unseen areas that recede into the background, leaving it to the viewer's imagination to fill in those gaps in the image: for instance, in a rolling landscape with river and hills. The magic is contained in the viewer's interpretation of those mysterious unseen or hidden parts of the image.[71]
Other important aspects of magical realist painting, according to Roh, include:
A return to ordinary subjects as opposed to fantastical ones.
A juxtaposition of forward movement with a sense of distance, as opposed to Expressionism's tendency to foreshorten the subject.
A use of miniature details even in expansive paintings, such as large landscapes.
The pictorial ideals of Roh's original magic realism attracted new generations of artists through the latter years of the 20th century and beyond. In a 1991 New York Times review, critic Vivien Raynor remarked that "John Stuart Ingle proves that Magic Realism lives" in his "virtuoso" still life watercolors.[72] Ingle's approach, as described in his own words, reflects the early inspiration of the magic realism movement as described by Roh; that is, the aim is not to add magical elements to a realistic painting, but to pursue a radically faithful rendering of reality; the "magic" effect on the viewer comes from the intensity of that effort: "I don't want to make arbitrary changes in what I see to paint the picture, I want to paint what is given. The whole idea is to take something that's given and explore that reality as intensely as I can."[73][74]
Later development: magic realism that incorporates the fantastic[edit]

Paul Cadmus, The Fleet's In! 1934
While Ingle represents a "magic realism" that harks back to Roh's ideas, the term "magic realism" in mid-20th century visual art tends to refer to work that incorporates overtly fantastic elements, somewhat in the manner of its literary counterpart.
Occupying an intermediate place in this line of development, the work of several European and American painters whose most important work dates from the 1930s through to the 1950s, including Bettina Shaw-Lawrence, Paul Cadmus, Ivan Albright, Philip Evergood, George Tooker, Ricco, even Andrew Wyeth, such as in his well-known work Christina's World,[75] is designated as "magic realist". This work departs sharply from Roh's definition, in that it (according to artcyclopedia.com) "is anchored in everyday reality, but has overtones of fantasy or wonder".[76] In the work of Cadmus, for example, the surreal atmosphere is sometimes achieved via stylized distortions or exaggerations that are not realistic.
Recent "magic realism" has gone beyond mere "overtones" of the fantastic or surreal to depict a frankly magical reality, with an increasingly tenuous anchoring in "everyday reality". Artists associated with this kind of magic realism include Marcela Donoso[77][78][verification needed][79][80][81] and Gregory Gillespie.[82][83][84]
Artists such as Peter Doig, Richard T. Scott and Will Teather have become associated with the term in the early 21st century.
Painters[edit]
Mohammad Rawas
Felice Casorati
John Rogers Cox
Antonio Donghi
Marcela Donoso
Gian Paolo Dulbecco
Jared French
Gustav Klimt
Henry Koerner (1915-1991)
Edward Hopper
Gayane Khachaturian
Ricco
Carel Willink
Frida Kahlo
Colleen Browning
Eyvind Earle
Rob Gonsalves
Carroll N. Jones III
Film and television[edit]
Magical realism is not an officially recognized film genre, but characteristics of magic realism present in literature can also be found in many moving pictures with fantasy elements. These characteristics may be presented matter-of-factly and occur without explanation.[85]
Many films have magical realist narrative and events that contrast between real and magical elements, or different modes of production. This device explores the reality of what exists.[1]:109–11 Fredrick Jameson, in "On Magic Realism in Film", advances a hypothesis that magical realism in film is a formal mode that is constitutionally depended on a type of historical raw material in which disjunction is structurally present.[86] Like Water for Chocolate (1992) begins and ends with the first person narrative to establishing the magical realism storytelling frame. Telling a story from a child's point of view, the historical gaps and holes perspective, and with cinematic color heightening the presence, are magical realist tools in films.[87] Some other films that convey elements of magic realism are The Green Mile (1999), Amélie (2001), The Mistress of Spices (2005), Undertow (2009), Beasts of the Southern Wild (2012), Birdman (2014), a number of films by Woody Allen (including The Purple Rose of Cairo (1985), Alice (1990), Midnight in Paris (2011), and To Rome With Love (2012)). Additionally, most of the films directed by Terry Gilliam are strongly influenced by magic realism,[citation needed] the animated films of Hayao Miyazaki often utilize magic realism,[citation needed] and some of the films of Emir Kusturica contain elements of magical realism, the most famous of which is Time of the Gypsies (1988).[citation needed]
Magical realism is referred to in the 2016 Netflix series Narcos, which opens with a title card, from which the narrator reads: "Magical realism is defined as what happens when a highly detailed, realistic setting is invaded by something too strange to believe. There is a reason magical realism was born in Colombia".[88][89]
New media[edit]

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (February 2015) (Learn how and when to remove this template message)
In electronic literature, early author Michael Joyce's Afternoon, a story deploys the ambiguity and dubious narrator characteristic of high modernism, along with some suspense and romance elements, in a story whose meaning could change dramatically depending on the path taken through its lexias on each reading. More recently, Pamela Sacred perpetuated the genre through La Voie de l'ange, a continuation of The Diary of Anne Frank written in French by a fictional character from her Venetian Cell hypertext saga.